Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
W miejsce Chrystusa za prawdziwą opokę uznano papieża. Zamiast wierzyć w<br />
przebaczenie grzechów i zbawienie w Synu Bożym, lud wpatrywał się w papieża i<br />
ustanowionych przez niego biskupów i kapłanów. Uczono, że papież jest ich ziemskim<br />
pośrednikiem i nikt nie może zbliżyć się do Boga bez jego pomocy, oraz że papież stoi na<br />
miejscu Boga i dlatego należy mu się bezwzględne posłuszeństwo. Uchylanie się od<br />
wymagań papieża było wystarczającym powodem wymierzania winnym najsroższych kar<br />
fizycznych i duchowych. W ten sposób umysły ludzi odwrócone zostały od Boga i<br />
skierowane na ludzi błądzących, omylnych i okrutnych, a właściwie na samego księcia<br />
ciemności, który przez nich sprawował władzę. Grzech przybrał szatę świętości. Gdy<br />
usunięto Pismo Święte, a człowiek stał się jedynym autorytetem, nastał czas fałszu,<br />
zwiedzenia i niesprawiedliwości. W wywyższeniu praw ludzkich i tradycji objawił się<br />
upadek i zepsucie jako wynik odrzucenia prawa Bożego. {WB 32.1}<br />
Były to niebezpieczne dni dla Kościoła Bożego. Prawdziwych chrześcijan, dzierżących<br />
wysoko sztandar Chrystusa, było niewielu. Choć prawda miała swych nielicznych<br />
obrońców, zdawało się, że błąd i bałwochwalstwo całkowicie zapanowały, a prawdziwa<br />
religia została wytępiona. Zapomniano o ewangelii, rosła liczba rozmaitych praktyk<br />
religijnych, ludzi zaś gnębiono ciężkimi i surowymi karami. {WB 32.2}<br />
Uczono nie tylko tego, że papież jest pośrednikiem między Bogiem a ludźmi, ale także,<br />
że przez własne uczynki mogą dostąpić zbawienia. Dalekie pielgrzymki, akty pokuty, kult<br />
relikwii, wznoszenie ołtarzy, kościołów, grobów świętych, składanie wielkich danin na<br />
rzecz Kościoła — te i wiele innych rzeczy ustanowiono dla ułagodzenia gniewu Bożego i<br />
zapewnienia sobie łask nieba, tak jak gdyby Boga — na wzór człowieka — można było<br />
przebłagać darami i praktykami pokutnymi. {WB 32.3}<br />
Mimo iż wśród przywódców Kościoła rzymskiego panoszyły się grzechy i zbrodnie,<br />
jego wpływ stale wzrastał. Mniej więcej z końcem ósmego wieku zwolennicy papiestwa<br />
starali się udowodnić, że biskupi rzymscy już w pierwszych wiekach istnienia Kościoła<br />
posiadali taką samą władzę, jaką teraz sobie przypisują. W tym celu należało posłużyć się<br />
środkiem, który by posiadał rangę autorytetu, i o to postarał się ojciec kłamstwa. Mnisi<br />
fałszowali stare rękopisy, odkrywano nieznane dotąd uchwały soborów kościelnych, które<br />
poświadczały panowanie papieża od najdawniejszych czasów. Kościół, odrzuciwszy<br />
prawdę, chętnie korzystał z tych fałszerstw.4 {WB 32.4}<br />
W owym czasie, gdy błędne nauki hamowały rozwój dzieła Bożego, mała liczba<br />
wiernych, budujących na prawdziwym fundamencie wiary, była prześladowana. Jak<br />
budowniczowie na murach Jerozolimy za dni Nehemiasza, tak niektórzy i wtedy byli gotowi<br />
powiedzieć: „Zwątlała siła tragarza, a gruzu wiele, nie zdołamy sami odbudować<br />
muru”. Nehemiasza 4,10. Zmęczeni prześladowaniami i stałą walką z fałszem,<br />
niesprawiedliwością i trudnościami, jakie jedynie szatan mógł wymyślić, aby powstrzymać<br />
31
Change language