Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Jedna z głównych nauk Kościoła rzymskiego głosi, że papież jest widzialną głową<br />
powszechnego Kościoła chrześcijańskiego, najwyższym autorytetem dla biskupów,<br />
duchownych i wyznawców na całym świecie. Co więcej, papieżowi nadano tytuł boski.<br />
Nazwano go „Pan nasz Papież” (Dominus noster papa)1 i uznano za nieomylnego. On z<br />
kolei żąda, aby mu wszyscy oddali cześć. Papiestwo żąda tego, czego szatan żądał od<br />
Chrystusa kusząc Go na pustyni, a wielkie rzesze ludzi są rzeczywiście gotowe tę cześć mu<br />
oddać. {WB 29.5}<br />
Jednak wyznawcy Chrystusa, którzy mają w swych sercach bojaźń Boga i poważają<br />
Jego wolę, dadzą taką samą odpowiedź na to zwodnicze żądanie, jaką dał Chrystus: „Panu<br />
Bogu swemu pokłon oddawać i tylko jemu będziesz służył”. Łukasza 4,8. W Słowie Bożym<br />
nie występuje ani jedna wzmianka o tym, że Bóg ustanowił kogokolwiek prócz Chrystusa<br />
głową Kościoła. Doktryna o supremacji papieskiej jest przeciwna naukom Pisma Świętego.<br />
Papież nie ma władzy nad Kościołem Chrystusowym, chyba że na drodze uzurpacji. {WB<br />
30.1}<br />
Rzym oskarżył protestantów o herezję oraz odstępstwo i wykluczył ich z Kościoła.<br />
Oskarżenia te jednak dotyczyły raczej jego samego, to on właśnie był tym, który porzucił<br />
sztandar Chrystusa i odszedł od „wiary, która raz na zawsze została przekazana<br />
świętym”. Judy 3. {WB 30.2}<br />
Szatan dobrze wiedział, że Pismo Święte pomoże ludziom rozpoznać jego kłamstwa i<br />
sprzeciwić się jego mocy. Sam Zbawiciel świata, gdy był kuszony, posłużył się Słowem<br />
Bożym. Przy każdym ataku Chrystus bronił się tarczą wiecznej prawdy mówiąc:<br />
„Napisano”. Wszystkim twierdzeniom wroga przeciwstawiał mądrość i moc Słowa. Aby<br />
uzyskać władzę nad człowiekiem i utwierdzić swój autorytet, szatan musiał utrzymać ludzi<br />
w nieznajomości Pisma Świętego. Biblia wywyższa Boga, a śmiertelnemu człowiekowi<br />
wskazuje właściwą jemu pozycję, więc jej święte prawdy musiały być zachowane w<br />
tajemnicy. Kościół przyjął ten plan. Przez wiele stuleci rozpowszechnianie Biblii było<br />
zabronione. Nie wolno było jej czytać, ani mieć w domu. Pozbawieni skrupułów księża<br />
interpretowali prawdy biblijne tak, aby usprawiedliwiały ich postępowanie. W takich<br />
okolicznościach uznano powszechnie papieża za zastępcę Boga na ziemi, obdarzonego<br />
władzą nad Kościołem i państwem. {WB 30.3}<br />
Ponieważ Biblia — jedyne źródło wykrycia — błędu była niedostępna, szatan działał<br />
według swego upodobania. Proroctwo mówi, że odstępca „będzie zamyślał odmienić czasy i<br />
zakon”. Daniela 7,25. I faktycznie nie zaniedbał tego. Kościół bowiem poważył się usunąć<br />
drugie przykazanie Boże i rozdzielił dziesiąte na dwa odrębne przykazania, aby utrzymać<br />
pierwotną liczbę przykazań. Było to wyrazem ustępstwa na rzecz nawróconych pogan.<br />
Niedawno jeszcze byli oni bałwochwalcami, żeby nie uprawiali kultu pogańskich bożków,<br />
28
Change language