Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Rozdział 34 — Czy Umarli Mogą się z Nami<br />
Komunikować?<br />
Służba świętych aniołów, o której uczy Biblia, jest najbardziej radosną i cenną prawdą<br />
dla każdego naśladowcy Chrystusa. Niestety błędy popularnych teologów zaciemniły i<br />
zniekształciły tę naukę. Doktryna o przyrodzonej nieśmiertelności, zapożyczona z<br />
pogańskiej filozofii i wcielona do wiary chrześcijańskiej w okresie odstępstwa, zastąpiła<br />
prawdę, o której tak wyraźnie uczy Pismo Święte, że „umarli o niczym nie wiedzą”.<br />
Mnóstwo ludzi zaczęło wierzyć, że duchy zmarłych są owymi „duchami usługującymi”,<br />
posłanymi dla tych, którzy mają „odziedziczyć zbawienie”. Pogląd ten utrzymywał się,<br />
pomimo że Pismo Święte mówi o istnieniu niebiańskich aniołów oraz o ich związku z<br />
historią człowieka zanim ktokolwiek z ludzi umarł. {WB 295.1}<br />
Nauka o świadomości człowieka po śmierci, a przede wszystkim wiara w to, że duchy<br />
zmarłych powracają, aby usługiwać żyjącym, utorowała drogę nowoczesnemu<br />
spirytyzmowi. Jeśli umarli dopuszczeni są przed oblicze Boga i świętych aniołów oraz<br />
posiadają wiedzę o wiele przewyższającą tę, jaką mieli za życia, to czemu nie mieliby<br />
wracać na ziemię, by oświecać i pouczać żyjących? Jeżeli, jak uczą popularni teolodzy,<br />
duchy zmarłych unoszą się nad swymi przyjaciółmi na ziemi, to dlaczegóż nie wolno by im<br />
było obcować z nimi, ostrzegać ich przed złem lub pocieszać w smutku? Jakże ci, którzy<br />
wierzą w świadomość człowieka po śmierci, mogą odrzucać to, co przychodzi do nich jako<br />
boskie światło za pośrednictwem wywyższonych duchów? Tę właśnie naukę wykorzystuje<br />
szatan dla własnych celów. Upadli aniołowie, wykonujący jego rozkazy, zjawiają się jako<br />
posłowie ze świata duchów. Książę zła twierdząc, że wprowadza żyjących w kontakt z<br />
umarłymi, wywiera swój zgubny wpływ na umysły ludzi. {WB 295.2}<br />
Może on ukazać ludziom postacie ich zmarłych przyjaciół. Oszustwo to jest doskonałe,<br />
znajomy wygląd, głos, słowa — wszystko to podrabia z zadziwiającą dokładnością. Wielu<br />
pociesza się zapewnieniem, że ich umiłowani doznają szczęścia w niebie i nie<br />
podejrzewając żadnego niebezpieczeństwa, dają posłuch „duchom zwodzącym i naukom<br />
diabelskim”. {WB 295.3}<br />
Gdy już uwierzyli, że umarli istotnie przychodzą, by się skontaktować z ludźmi, wtedy<br />
szatan sprawia, że zjawiają się duchy tych osób, które odeszły do grobu nie przygotowane<br />
na śmierć. Twierdzą one, że są szczęśliwe w niebie, że zajmują tam nawet wysokie<br />
stanowiska, w ten sposób ta błędna nauka staje się coraz bardziej powszechna, a różnica<br />
między sprawiedliwymi a niezbożnymi — coraz bardziej zatarta. Domniemani goście ze<br />
świata duchów wypowiadają czasem przestrogi i napomnienia, które się później sprawdzają.<br />
Gdy w ten sposób uzyskują zaufanie ludzi, zaczynają im wpajać nauki, które bezpośrednio<br />
374
Change language