Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
ma ani działania, ani zamysłów, ani poznania, ani mądrości”. Kaznodziei 9,5-6.10. {WB<br />
291.4}<br />
Gdy w odpowiedzi na modlitwę Hiskiasza Bóg przedłużył mu życie o piętnaście lat,<br />
wdzięczny król oddał Bogu chwałę za Jego wielkie miłosierdzie. W swej pieśni podaje<br />
powód swojej radości: „Nie w krainie umarłych (...) cię wysławiają, nie chwali ciebie<br />
śmierć, nie oczekują twojej wierności ci, którzy zstępują do grobu. Żywy, tylko żywy<br />
wysławia ciebie, jak ja dzisiaj”. Izajasza 38,18-19. Powszechna teologia przedstawia<br />
umarłych jako będących w niebie, zażywających szczęścia i chwalących Boga<br />
nieśmiertelnym językiem, ale Hiskiasz nie mógł dopatrzyć się w śmierci tak wspaniałych<br />
widoków. Z jego słowami zgadza się także świadectwo psalmisty: „Bo po śmierci nie<br />
pamięta się o tobie, a w krainie umarłych, któż cię wysławiać będzie?”. „Umarli nie będą<br />
chwalili Pana ani ci, którzy zstępują do krainy milczenia”. Psalmów 6,6; 115,17. {WB<br />
292.1}<br />
Apostoł Paweł w dzień Pięćdziesiątnicy oświadczył, że patriarcha Dawid „umarł i<br />
pogrzebiony jest, a grób jego jest u nas, aż do dnia dzisiejszego”: „Albowiem Dawid nie<br />
wstąpił do nieba”. Dzieje Apostolskie 2,29.34. Fakt, że Dawid pozostaje w grobie aż do<br />
czasu zmartwychwstania, dowodzi, że sprawiedliwi nie idą do nieba po śmierci. Tylko przez<br />
zmartwychwstanie i dzięki zmartwychwstaniu Chrystusa Dawid będzie mógł zasiąść w<br />
końcu po prawicy Bożej. Apostoł Paweł powiedział: „Jeśli bowiem umarli nie bywają<br />
wzbudzeni, to i Chrystus nie został wzbudzony, a jeśli Chrystus nie został wzbudzony,<br />
daremna jest wiara wasza, jesteście jeszcze w swoich grzechach. Zatem i ci, którzy zasnęli<br />
w Chrystusie, poginęli”. 1 Koryntian 15,16-18. Jeżeli przez cztery tysiące lat sprawiedliwi<br />
odchodzili bezpośrednio po śmierci do nieba, to jak apostoł Paweł mógł powiedzieć, że jeśli<br />
nie ma zmartwychwstania, to „i ci, którzy zasnęli w Chrystusie poginęli?”<br />
Zmartwychwstanie byłoby wtedy w ogóle niepotrzebne. {WB 292.2}<br />
Męczennik Tyndale mówiąc o stanie umarłych oświadczył: „Otwarcie wyznaję, że nie<br />
jestem przekonany, iż są oni już w pełnej chwale, w której znajduje się Chrystus i wybrani<br />
aniołowie Boży. Nie stanowi to też artykułu mojej wiary. Gdyby tak było, to głoszenie o<br />
zmartwychwstaniu ciała byłoby rzeczą próżną”. — William Tyndale, Przedmowa do<br />
Nowego Testamentu, wyd. 1534, przedr. w: British Reformers — Tyndale, Frith, Barnes<br />
349. {WB 292.3}<br />
Jest faktem niezaprzeczalnym, że nadzieja na nieśmiertelne szczęście po śmierci<br />
spowodowała powszechne zaniedbanie biblijnej nauki o zmartwychwstaniu. O tej tendencji<br />
powiedział dr Adam Clarke: „Wydaje się, że wśród pierwszych chrześcijan nauka o<br />
zmartwychwstaniu miała o wiele większe znaczenie niż ma teraz! Jakże się to stało?<br />
Apostołowie ustawicznie podkreślali ją i przez nią pobudzali naśladowców Bożych do<br />
pilności, posłuszeństwa oraz radości. Ich następcy w obecnym czasie rzadko kiedy<br />
370
Change language