Ukończenie Wyścigu_

mocy” (Objawienie 20,6), ale ci, którzy nie zapewnili sobie przebaczenia dzięki skrusze i
wierze, muszą otrzymać karę za swe przestępstwa — „zapłatę za grzech”. Poniosą karę
„według swoich uczynków”, różną pod względem trwania i nasilenia, która ostatecznie
skończy się drugą śmiercią. Ponieważ Bóg nie może, pozostając w zgodzie ze swoją
sprawiedliwością i miłosierdziem, zbawić grzesznika w jego grzechach, pozbawia go
istnienia, które grzesznik stracił na skutek swych przestępstw, i którego okazał się
niegodnym. Natchniony pisarz mówi: „Jeszcze trochę, a nie będzie bezbożnego, spojrzysz
na miejsce jego, a już go nie będzie”. Psalmów 37,10. Inny zaś stwierdza: „(...) będzie z
nimi tak, jak gdyby ich nigdy nie było”. Abdiasza 16. Okryci hańbą zginą w wiecznym
zapomnieniu. {WB 291.1}
W ten sposób nastanie koniec grzechu wraz z nieszczęściem i zniszczeniem, które było
jego rezultatem. Psalmista mówi: „Zgubiłeś bezbożnych, imię ich wymazałeś na wieki
wieków. Klęskę ponieśli nieprzyjaciele. Nigdy nie podniosą się z ruin”. Psalmów 9,6-7. Jan
w ostatniej księdze Nowego Testamentu, spoglądając na sytuację w wieczności, słyszy
ogólny hymn pochwalny, niezakłócony żadną dysharmonią. Słyszy, jak wszelkie stworzenie
na niebie i ziemi śpiewa o chwale Boga. Patrz Objawienie 5,13. Nie będzie żadnych
grzeszników, którzy by bluźnili Bogu, wijąc się w nieskończonych mękach, żadne
nieszczęsne istoty znajdujące się w piekle nie będą dołączać swych krzyków do pieśni
zbawionych. {WB 291.2}
Z błędnego przekonania o nieśmiertelności duszy wywodzi się nauka o świadomości po
śmierci — nauka, która podobnie jak doktryna o wiecznych mękach, jest przeciwna
wypowiedziom Pisma Świętego, rozumowi oraz naszym ludzkim uczuciom. Według
powszechnego wierzenia zbawieni w niebie wiedzą o wszystkim, co się dzieje na ziemi, a
szczególnie o życiu swych przyjaciół, których tu pozostawili. Lecz jakże mogą zbawieni
umarli być szczęśliwi wiedząc o kłopotach żyjących, o grzechach, które popełniają ich
umiłowani oraz o smutkach, rozczarowaniach i udrękach ziemskiego życia? Ileż szczęścia
może dać niebo tym, którzy w niewidzialnej postaci czuwają nad swymi przyjaciółmi na
ziemi? Jakże odrażająca jest myśl, że z chwilą śmierci ciała, dusza niepokutującego
człowieka trafia do ognia w piekle! Jaką bezdenną trwogę muszą przeżywać ci, którzy
patrzą, jak ich najbliżsi odchodzą do grobu nie przygotowani i jak rozpoczyna się dla nich
wieczna męka! Wielu wpadło w obłęd na skutek tej przerażającej myśli. {WB 291.3}
Co na ten temat mówi Pismo Święte? Dawid oświadcza, że człowiek nie ma
świadomości po śmierci: „Gdy opuszcza go duch, wraca do prochu swego, w tymże dniu
giną wszystkie zamysły jego”. Psalmów 146,4. Salomon wydaje takie samo świadectwo:
„Wiedzą bowiem żywi, że muszą umrzeć, lecz umarli nic nie wiedzą (...) zarówno ich
miłość, jak i nienawiść, a także ich gorliwość dawno minęły, i nigdy już nie mają udziału w
niczym z tego, co się dzieje pod słońcem (...) bo w krainie umarłych, do której idziesz, nie
369