Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Gdzie na kartach Słowa Bożego można znaleźć taką naukę? Czy zbawieni w niebie<br />
naprawdę będą pozbawieni wszelkich uczuć litości i współczucia czy nawet zwykłych<br />
ludzkich odruchów? Czy ich miejsce zajmie stoicka obojętność lub okrucieństwo dzikusów?<br />
Nie, nie! Księga Boga tak nie uczy. Ci, którzy reprezentują wyżej wspomniane poglądy,<br />
mogą być ludźmi uczonymi i nawet uczciwymi, ale zwiodła ich sofistyka szatana. To on<br />
skłania ich do wypaczania wyraźnych wypowiedzi Pisma Świętego, nadając im wydźwięk<br />
surowości i złośliwości właściwych jemu, a nie naszemu Stwórcy: „Jakom żyw — mówi<br />
Wszechmocny Pan — nie mam upodobania w śmierci bezbożnego, a raczej, by się<br />
bezbożny odwrócił od swojej drogi, a żył. Zawróćcie, zawróćcie ze swoich złych dróg!<br />
Dlaczego macie umrzeć (...)?” Ezechiela 33,11. {WB 286.4}<br />
Jaką korzyścią jest dla Boga nasza wiara w to, że cieszy się On widokiem bezustannych<br />
tortur, że sprawiają Mu radość jęki, krzyki i złorzeczenia cierpiących stworzeń, które trzyma<br />
w ogniu piekielnym? Czy takie okropne głosy mogą być miłe dla ucha Nieskończonej<br />
Miłości? Niektórzy tłumaczą, że zadawanie nieskończonych kar niezbożnym ma wykazać,<br />
jak Bóg nienawidzi grzechu i zła, rujnujących pokój oraz porządek wszechświata. Co za<br />
straszne bluźnierstwa! Wynika z niego, że boska nienawiść do grzechu jest powodem<br />
przedłużania go w wieczność, bowiem według nauki teologów bezustanne tortury bez<br />
wszelkiej nadziei miłosierdzia przywodzą nieszczęśliwe ofiary do szaleństwa, a<br />
one wyładowują swoją mękę w przekleństwach i bluźnierstwach, ustawicznie powiększając<br />
ciężar swej winy. Takie uwiecznienie stale wzrastającego grzechu przez nie kończące się<br />
wieki nie przyczyniłoby się wcale do powiększenia chwały Bożej. {WB 286.5}<br />
Oszacowanie, ile szkody i zła wyrządza nauka o wiecznych mękach, przekracza<br />
zdolności ludzkiego umysłu. Religia Biblii, pełna miłości i dobroci, obfitująca we<br />
współczucie, została wypaczona przez zabobony i przyodziana w terror. Gdy weźmiemy<br />
pod uwagę, w jakich fałszywych kolorach szatan odmalował charakter Boga, to czy<br />
możemy się dziwić, że ludzie boją się, a nawet nienawidzą miłościwego Stwórcy? To<br />
właśnie z powodu takich przerażających wyobrażeń o Bogu, szeroko rozpowszechnianych<br />
po świecie z ambon, miliony ludzi stało się sceptykami, a nawet niewierzącymi. {WB<br />
287.1}<br />
Teoria o wiecznych mękach jest jedną z fałszywych nauk stanowiących wino rozpusty<br />
Babilonu, którym napoił on wszystkie narody. Patrz Objawienie 14,8; 17,2. Jest rzeczą<br />
niezrozumiałą, jak słudzy Chrystusa mogli zaakceptować taką herezję i głosić ją w świętych<br />
miejscach. Przyjęli ją z Rzymu, tak jak przyjęli stamtąd fałszywy dzień odpoczynku. To<br />
prawda, że głosili ją wielcy i pobożni ludzie, ale oni nie otrzymali w tej kwestii takiego<br />
światła, jakie myśmy otrzymali. Byli odpowiedzialni tylko za to światło, które świeciło w<br />
ich czasach, my natomiast jesteśmy odpowiedzialni za to, które świeci dzisiaj. Jeśli<br />
odwracamy się od świadectwa Słowa Bożego i przyjmujemy fałszywe nauki tylko dlatego,<br />
że nauczyli ich nas nasi ojcowie, ściągamy na siebie potępienie wypowiedziane nad<br />
363
Change language