Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Po upadku człowieka szatan nakazał swym aniołom, aby starali się wpoić ludziom wiarę<br />
w naturalną nieśmiertelność człowieka, a gdy uda im się skłonić ich do przyjęcia tego błędu,<br />
niech podsuną im myśl, że grzesznik będzie żył w wiecznych mękach. Książę ciemności,<br />
działając teraz przez swych poddanych, przedstawia Boga jako mściwego tyrana<br />
oświadczając, że wtrąca On do piekła wszystkich, którzy nie znajdują u Niego upodobania i<br />
tam każe im stale odczuwać swój gniew; gdy cierpią ogromne tortury i wiją się w<br />
wiecznych płomieniach, On spogląda na nich z zadowoleniem. {WB 285.5}<br />
W ten sposób szatan przypisuje Stwórcy i Dobroczyńcy ludzkości swe własne cechy.<br />
Okrucieństwo to jego cecha, natomiast Bóg jest miłością. Wszystko, co On stworzył, było<br />
czyste, święte i pełne miłości, aż do czasu, gdy pierwszy wielki buntownik wprowadził<br />
grzech. Szatan jest wrogiem, który najpierw kusi człowieka do grzechu, a następnie niszczy<br />
go, jeśli tylko może; gdy opanuje już swą ofiarę, cieszy się z ruiny, jaką spowodował. {WB<br />
285.6}<br />
Gdyby mu pozwolono, wciągnąłby w swe sidła wszystkich ludzi. Bez interwencji<br />
boskiej mocy, nie uratowałby się ani jeden syn, ani jedna córka Adama. {WB 286.1}<br />
Szatan stara się dzisiaj zwieść ludzi w podobny sposób, jak zwyciężył naszych<br />
pierwszych rodziców, mianowicie przez podważenie ich zaufania do Stwórcy i wzbudzanie<br />
wątpliwości co do słuszności Jego rządów oraz sprawiedliwości Jego praw. Lucyfer i jego<br />
współpracownicy przedstawiają Boga jako gorszego od siebie, aby usprawiedliwić własną<br />
złość i bunt. Wielki oszust usiłuje przypisać straszne okrucieństwa własnego charakteru<br />
naszemu Ojcu w niebie, aby dzięki temu mógł przedstawić siebie jako bardzo<br />
pokrzywdzonego strąceniem z nieba za to, że nie chciał się poddać takiemu<br />
niesprawiedliwemu władcy. Pokazuje ludziom, jaką wolnością mogliby się cieszyć pod jego<br />
rządami, w przeciwieństwie do niewoli nałożonej na nich przez surowe przepisy Boga. W<br />
ten sposób udaje się mu odwieść ludzi od posłuszeństwa Bogu. {WB 286.2}<br />
Jakże odrażająca dla każdego uczucia miłości i miłosierdzia oraz dla poczucia<br />
sprawiedliwości jest nauka, że zmarli niezbożni męczeni są w ogniu i siarce w wiecznie<br />
płonącym piekle, że za grzechy krótkiego życia na ziemi muszą znosić wieczne męczarnie!<br />
A jednak ta nauka wszędzie panuje i wierzą w nią liczne chrześcijańskie Kościoły. Pewien<br />
doktor teologii powiedział: „Widok mąk piekielnych będzie potęgować szczęście świętych<br />
w niebie. Gdy zobaczą tych, którzy posiadają tę samą naturę, co oni, i urodzili się w tych<br />
samych warunkach, pogrążonych w takim nieszczęściu, a siebie tak wywyższonych, widok<br />
ten pomoże im zrozumieć, jak bardzo są szczęśliwi”. Inny użył następujących słów:<br />
„Podczas gdy wyrok potępienia będzie wiecznie wykonywany na naczyniach gniewu, dym<br />
ich męczarni będzie ustawicznie wznosił się przed naczyniami miłosierdzia, które nie mając<br />
udziału w nieszczęściu tych pierwszych będą wołać: «Amen, Alleluja! Chwała<br />
Panu»”. {WB 286.3}<br />
362
Change language