Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
oświadczył, że karą za grzech będzie dla człowieka powrót do ziemi, z której powstał: „Bo<br />
prochem jesteś i w proch się obrócisz”. 1 Mojżeszowa 3,19. Słowa szatana: „otworzą się<br />
wam oczy”, okazały się prawdziwymi tylko w jednym. Gdy Adam i Ewa nie usłuchali<br />
Boga, otworzyły się im oczy, bo poznali swoją głupotę. Przekonali się, co to jest zło i<br />
skosztowali gorzkiego owocu przestępstwa. {WB 284.4}<br />
W środku rajskiego ogrodu rosło drzewo żywota, którego owoce miały moc<br />
przedłużania życia. Gdyby Adam pozostał posłuszny Bogu, w dalszym ciągu miałby wolny<br />
dostęp do drzewa i żyłby wiecznie. Ale kiedy zgrzeszył, zabroniono mu jeść owoców z<br />
drzewa żywota i w ten sposób stał się niewolnikiem śmierci. Boski wyrok: „Bo prochem<br />
jesteś i w proch się obrócisz”, wskazuje na nieodwołalny koniec życia człowieka. {WB<br />
285.1}<br />
Nieśmiertelność obiecana człowiekowi pod warunkiem posłuszeństwa z jego strony,<br />
została utracona przez przestąpienie nakazu Boga. Adam nie mógł przekazać swym<br />
potomkom tego, czego sam już nie posiadał. Nie byłoby też żadnej nadziei dla upadłego<br />
rodzaju ludzkiego, gdyby Bóg przez ofiarowanie swego Syna nie umożliwił ludziom<br />
odzyskania nieśmiertelności. Chociaż „na wszystkich ludzi śmierć przyszła, bo wszyscy<br />
zgrzeszyli” (Rzymian 5,12), to jednak Chrystus „żywot i nieśmiertelność na jaśnię wywiódł<br />
przez ewangelię”. 2 Tymoteusza 1,10. Tylko przez Chrystusa można uzyskać<br />
nieśmiertelność. Jezus powiedział: „Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny, kto zaś nie<br />
słucha Syna, nie ujrzy żywota”. Jana 3,36. Każdy człowiek może otrzymać te bezcenne<br />
błogosławieństwa, jeżeli dostosuje się do podstawowych warunków. Wszyscy, „którzy<br />
przez trwanie w dobrym uczynku dążą do chwały i czci, i nieśmiertelności”, osiągną „żywot<br />
wieczny”. Rzymian 2,7. {WB 285.2}<br />
Jedynym, który obiecał Adamowi życie dzięki nieposłuszeństwu, był wielki oszust, a<br />
oświadczenie węża skierowane do Ewy w raju: „na pewno nie umrzecie”, było pierwszym<br />
kazaniem na temat nieśmiertelności duszy. To właśnie oświadczenie, oparte wyłącznie na<br />
autorytecie szatana, rozbrzmiewa z ambon chrześcijaństwa, a większość ludzi przyjmuje je<br />
tak chętnie, jak to uczynili nasi pierwsi rodzice. Boskiemu orzeczeniu: „Dusza, która<br />
grzeszy, ta umrze” (Ezechiela 18,20), nadaje odwrotne znaczenie — dusza, która grzeszy<br />
nie umiera, lecz żyje wiecznie. Można się tylko dziwić temu niezwykłemu zaślepieniu, na<br />
skutek którego ludzie tak łatwowiernie przyjmują słowa szatana, a z takim niedowiarstwem<br />
odnoszą się do słów Boga. {WB 285.3}<br />
Gdyby człowiekowi po jego upadku pozostawiono wolny dostęp do drzewa życia, żyłby<br />
wiecznie i tym samym grzech jego stałby się nieśmiertelny. Lecz cheruby i płomienisty<br />
miecz „strzegły drogi do drzewa życia” (1 Mojżeszowa 3,24) i ani jednemu członkowi<br />
rodziny Adama nie pozwolono przekroczyć tej zapory i spożyć życiodajnego owocu.<br />
Dlatego też grzesznicy nie są nieśmiertelni. {WB 285.4}<br />
361
Change language