Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
W Piśmie Świętym opisane są jeszcze inne podobne wydarzenia. Sprawozdaje ono o<br />
córce niewiasty syrofenickiej, dręczonej okropnie przez diabła, którego Jezus wypędził<br />
swoim słowem (patrz Marka 7,26-30), o młodzieńcu mającym „ducha niemego”, który<br />
często „go rzucał nawet w ogień i wodę, żeby go zgubić” (patrz Marka 9,17-27), o<br />
opętanym przez ducha nieczystego, który zakłócał sobotni spokój w synagodze w<br />
Kafarnaum. Patrz Łukasza 4,33-36. Wszystkich tych ludzi uzdrowił litościwy Zbawiciel.<br />
Prawie w każdym przypadku Chrystus zwracał się do demona jak do inteligentnej istoty,<br />
rozkazując mu wyjść z danej osoby i nie dręczyć jej więcej. Gdy uczestnicy nabożeństwa w<br />
Kafarnaum ujrzeli potężną moc Jezusa, „zdumienie ogarnęło wszystkich i mówili między<br />
sobą: Cóż to za mowa, że mając władzę nakazuje duchom nieczystym, a<br />
wychodzą?” Łukasza 4,36. {WB 275.3}<br />
Ludzie opętani przez demony przedstawieni są zwykle jako bardzo cierpiący, jednak<br />
były wyjątki od tej reguły. W celu zdobycia nadprzyrodzonej mocy niektórzy sami<br />
zapraszali do siebie szatana. Tacy oczywiście nie byli w konflikcie z demonami. Do tej<br />
grupy należeli ci, którzy posiadali ducha wieszczego. Szymon czarnoksiężnik, czarownik<br />
Elimas i dziewczyna, która chodziła w ślad za Pawłem i Sylasem w Filippi. {WB 275.4}<br />
Nikomu bardziej nie zagraża wpływ złych duchów jak tym, którzy pomimo jasnych i<br />
dostatecznych świadectw Pisma Świętego zaprzeczają istnieniu i działalności diabła oraz<br />
jego złych aniołów. Dopóki nie wiemy nic o ich postępkach, mają wprost niepojętą<br />
przewagę. Wielu ulega ich podszeptom myśląc, że postępują według nakazów własnego<br />
umysłu. {WB 275.5}<br />
Dlatego w miarę jak zbliżamy się do końca czasu, kiedy szatan będzie działać z<br />
największą mocą, by zwodzić i niszczyć, rozpowszechnia on wszędzie przekonanie, że w<br />
ogóle nie istnieje. Jest to jego taktyka, za pomocą której maskuje siebie i sposób swej walki.<br />
Ten wielki zwodziciel niczego tak bardzo się nie boi, jak rozpoznania przez ludzi jego<br />
metod działania. Aby jak najskuteczniej zamaskować swój prawdziwy charakter i<br />
zamierzenia, spowodował to, że przedstawia się go w sposób nie wywołujący innego<br />
uczucia oprócz śmiechu i pogardy. Zadowolony jest, gdy maluje się go w postaci śmiesznej,<br />
brzydkiej i karykaturalnej jako półzwierzę, i półczłowieka. Podoba mu się, gdy słyszy, jak<br />
jego imię wymawiają dla uciechy i kpin ci, którzy uważają się za inteligentnych i<br />
uświadomionych. {WB 276.1}<br />
Właśnie dlatego, że się tak doskonale zamaskował, często słyszy się znane pytanie: „Czy<br />
diabeł w ogóle istnieje?” Teorie, które zaprzeczają najwyraźniejszemu świadectwu Pisma<br />
Świętego i są powszechnie przyjmowane w świecie religijnym, stanowią dowód jego<br />
sukcesu. Ponieważ szatan najłatwiej kontroluje umysły tych, którzy nie są świadomi jego<br />
wpływów, Słowo Boże podaje tak wiele przykładów jego zgubnego działania, ujawniając<br />
ukryte siły szatana i ostrzegając nas w ten sposób przed jego podstępami. {WB 276.2}<br />
349
Change language