Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
kosztuje zbyt drogo. Jeżeli jedność miałaby być zapewniona kosztem prawdy i<br />
sprawiedliwości, gotowi byli wybrać odłączenie, a nawet walkę. {WB 27.2}<br />
Dobrze by się stało dla Kościoła i świata, gdyby w sercach wyznawców Chrystusa na<br />
nowo odżyły zasady, którymi kierowali się wierni pierwszych wieków chrześcijaństwa. Nie<br />
zważa się dzisiaj na doktryny, które są fundamentami chrystianizmu. Zwycięża mniemanie,<br />
że zasady te nie są znowu takie ważne. Szatan i jego zwolennicy cieszą się, iż błędne nauki i<br />
zwodnicze teorie, za których zwalczanie i demaskowanie wierni przeszłych stuleci narażali<br />
swe życie, są dziś przez tysiące pozornych wyznawców Chrystusa uważane za<br />
właściwe. {WB 27.3}<br />
Pierwsi chrześcijanie byli rzeczywiście szczególnym ludem. Ich nienaganne życie i<br />
niezachwiana wiara były wyrzutem sumienia, niepokoiły grzeszników. Nieliczni, bez<br />
bogactw, stanowisk i zaszczytnych tytułów, byli jednak postrachem dla występnych<br />
wszędzie tam, gdzie poznano ich charakter i nauki. Dlatego niezbożni nienawidzili ich, jak<br />
kiedyś Kain Abla. Te same motywy, które kiedyś pchnęły Kaina do morderstwa, były<br />
powodem, iż ci, którzy odrzucili Ducha Świętego, mordowali dzieci Boże. Z tego samego<br />
powodu Żydzi odrzucili i ukrzyżowali Zbawiciela. Czystość i świętość Jego charakteru były<br />
nieustannie wyrzutem dla ich samolubstwa i zepsucia. Zawsze, od dni Chrystusa aż po dzień<br />
dzisiejszy, wierni uczniowie Jezusa wzbudzali nienawiść i sprzeciw ludzi, którzy umiłowali<br />
drogi grzechu i drogami grzechu kroczyli. {WB 27.4}<br />
Jakże więc można nazwać ewangelię poselstwem pokoju? Izajasz, przepowiadając<br />
narodzenie Chrystusa, nazwał Go „Księciem Pokoju”. Izajasza 9,6. Aniołowie zwiastujący<br />
narodzenie Chrystusa śpiewali nad betlejemskimi polami: „Chwała na wysokościach Bogu,<br />
a na ziemi pokój ludziom, w których ma upodobanie”. Łukasza 2,14. Zdawałoby się, że<br />
istnieje sprzeczność między powyższymi słowami a zdaniem Chrystusa: „Nie mniemajcie,<br />
że przyszedłem przynieść pokój na ziemię; nie przyszedłem przynieść pokój, ale<br />
miecz”. Mateusza 10,34. Jednak oba te zdania, dobrze rozumiane, zgadzają się ze sobą.<br />
Ewangelia jest poselstwem pokoju, przyjęta i zastosowana w życiu daje pokój, radość,<br />
jedność i szczęście. Religia Chrystusa łączy wszystkich, którzy przyjmują jej nauki. Misją<br />
Jezusa było pojednanie ludzi z Bogiem i między sobą. Jednak świat w większości znajduje<br />
się pod wpływem szatana, najzacieklejszego wroga Chrystusa. Ewangelia wskazuje ludziom<br />
zasady życia całkowicie przeciwne ich obyczajom i pragnieniom, dlatego z nią walczą. Tacy<br />
ludzie nienawidzą czystości, odsłania ona i potępia ich grzechy, dlatego prześladują i<br />
niszczą wszystkich, którzy żyją według zasad świętych i sprawiedliwych. W tym sensie —<br />
ponieważ propagowane przez ewangelię prawdy wzbudzają nienawiść — ewangelia<br />
nazwana jest mieczem. {WB 27.5}<br />
Tajemnicze działanie Opatrzności, które dopuszcza prześladowanie sprawiedliwych<br />
przez niezbożnych, zachwiało już wielu słabych w wierze. Niektórzy przestają ufać Bogu,<br />
24
Change language