Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Rozdział 31 — Złe Duchy<br />
Pismo Święte wyraźnie uczy o związku świata widzialnego z niewidzialnym, o służbie<br />
aniołów Bożych oraz o działalności złych duchów, co nierozerwalnie splecione jest z<br />
historią ludzkości. Istnieje coraz większa tendencja do niewiary w istnienie złych duchów,<br />
podczas gdy świętych aniołów, posyłanych „na posługę (...) dla tych, którzy zbawienie<br />
odziedziczyć mają” (Hebrajczyków 1,14), uważa się za duchy ludzi zmarłych. Lecz Pismo<br />
Święte nie tylko uczy o istnieniu aniołów, zarówno dobrych, jak i złych, ale także dostarcza<br />
niewątpliwych dowodów, że nie są oni bezcielesnymi duchami ludzi zmarłych. {WB 273.1}<br />
Aniołowie istnieli już przed stworzeniem człowieka, bowiem gdy zakładano fundamenty<br />
ziemi, „gwiazdy poranne chórem, radośnie się odezwały i okrzyk wydali wszyscy synowie<br />
Boży”. Joba 38,7. Po upadku człowieka aniołowie zostali posłani, by strzec drzewa życia;<br />
nastąpiło to jeszcze przed śmiercią pierwszego człowieka. Aniołowie są z natury doskonalsi<br />
od ludzi, gdyż psalmista mówi, że człowiek został uczyniony „mało mniejszy od<br />
aniołów”. Psalmów 8,5. {WB 273.2}<br />
Pismo Święte informuje nas o liczbie, mocy i chwale tych niebiańskich istot, o ich<br />
łączności z Bogiem oraz o roli w dziele odkupienia: „Pan na niebiosach utwierdził swój<br />
tron, a królestwo jego panuje nad wszystkimi”. Psalmów 103,19. Prorok stwierdza: „A gdy<br />
spojrzałem, usłyszałem glos wielu aniołów wokoło tronu”. Objawienie 5,11. „Aniołowie<br />
jego, potężni siłą, wykonujący słowo jego (...) pełniący wolę jego” (Psalmów 103,20)<br />
czekają w sali audiencyjnej Króla królów. Prorok Daniel widział, jak „tysiąc tysięcy służyło<br />
mu, a dziesięć tysięcy razy dziesięć tysięcy stało przed nim”. Daniela 7,10. Apostoł Paweł<br />
mówi, że jest ich niezliczona rzesza. Patrz Hebrajczyków 12,22. Jako posłowie Boga<br />
aniołowie poruszają się „jako błyskawice” (Ezechiela 1,14); tak oślepiająca jest ich chwała i<br />
tak szybki ich lot. Oblicze anioła, który zjawił się u grobu Zbawiciela, „było jak błyskawica,<br />
a jego szata biała jak śnieg”. Spowodowało to, że strażnicy zadrżeli przed nim ze strachu i<br />
„stali się jak nieżywi”. Mateusza 28,3-4. Gdy Sancheryb, dumny Asyryjczyk, znieważał<br />
Boga i bluźnił Mu grożąc Izraelowi zniszczeniem, „stało się tej samej nocy, że wyszedł<br />
anioł Pański i pozbawił życia w obozie asyryjskim sto osiemdziesiąt pięć tysięcy”. 2<br />
Królewska 19,35. Zabił on wtedy „wszystkich dzielnych rycerzy i dowódców, i książąt w<br />
obozie króla asyryjskiego”, a Sancheryb „ze wstydem wrócił do swojej ziemi”. 2 Kronik<br />
32,21. {WB 273.3}<br />
Aniołowie byli posyłani do dzieci Bożych z poselstwem łaski i miłosierdzia — do<br />
Abrahama z obietnicami błogosławieństwa, do bram Sodomy w celu uratowania<br />
sprawiedliwego Lota przed zagładą w ogniu, do Eliasza, gdy ten był bliski śmierci z<br />
powodu głodu i wyczerpania na pustyni, do Elizeusza z wozami i końmi ognistymi,<br />
okrążając małe miasteczko, w którym był otoczony przez swoich wrogów, do Daniela, gdy<br />
346
Change language