Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
zaprowadzeniu Go na szczyt góry i na wieżę świątyni, złośliwy zamiar zdradzany w<br />
naleganiu, aby rzucił się On w dół z wielkiej wysokości, nieustająca złość, z jaką ścigał Go<br />
z miejsca na miejsce, nakłanianie kapłanów i ludu, by odrzucili Jego miłość oraz okrzyk:<br />
„Ukrzyżuj Go, ukrzyżuj Go!” — wszystko to wywołało wielkie zdziwienie i oburzenie<br />
wszechświata. {WB 266.6}<br />
To szatan spowodował, że ludzie odrzucili Chrystusa. Książę zła użył wszelkich sił i<br />
chytrości, by zniszczyć Jezusa, gdyż wiedział, że miłosierdzie i miłość Zbawiciela, Jego<br />
współczucie i litościwa łagodność objawiły światu charakter Boga. Szatan sprzeciwiał się<br />
wszystkiemu, co mówił i czynił Syn Boży. Używał ludzi, którzy napełnili życie Zbawiciela<br />
cierpieniem i smutkiem. Chytrość i fałsz, za pomocą których usiłował hamować dzieło<br />
Chrystusa, nienawiść, jaką objawiał przez synów nieposłuszeństwa, okrutne oskarżenia<br />
przeciwko Temu, którego życie było pełne bezprzykładnej dobroci — wszystko to<br />
wypływało z głęboko ukrytej w sercu zemsty. Nagromadzona zazdrość i złość, nienawiść i<br />
pragnienie zemsty wybuchło na Golgocie, gdy całe niebo oniemiałe z przerażenia patrzyło<br />
na tę scenę. {WB 267.1}<br />
Kiedy wielka ofiara dokonała się, Chrystus wstąpił na wysokość, odmawiając przyjęcia<br />
hołdu aniołów, dopóki nie przedłoży Ojcu swej prośby: „Chcę, aby ci, których mi dałeś, byli<br />
ze mną, gdzie Ja jestem”. Jana 17,24. Z niewyobrażalną miłością i mocą nadeszła<br />
odpowiedź z tronu Ojca: „Niechże mu oddają pokłon wszyscy aniołowie<br />
Boży”. Hebrajczyków 1,6. Jezus nie miał już żadnej skazy. Upokorzenie skończyło się,<br />
ofiara się dokonała i dane Mu zostało imię przewyższające wszelkie imię. {WB 267.2}<br />
Wina szatana nie podlegała teraz żadnej wątpliwości. Objawił swój prawdziwy charakter<br />
kłamcy i mordercy. Wszyscy zrozumieli, że tak samo jak panował nad ludźmi znajdującymi<br />
się pod jego kontrolą, tak też panowałby i w niebie, gdyby mu pozwolono sprawować<br />
władzę nad mieszkańcami niebios. Twierdził, że przestępowanie prawa Bożego przyniesie<br />
wolność i wywyższenie, tymczasem okazało się, że skutkiem tego była niewola i<br />
upadek. {WB 267.3}<br />
Ujawnił się fałsz oskarżeń dotyczących charakteru Boga i Jego rządów. Lucyfer<br />
twierdził, że Bóg pragnie jedynie wywyższyć samego siebie żądając poddaństwa i<br />
posłuszeństwa od swoich stworzeń, dowodził, że Stwórca wymaga od wszystkich<br />
samozaparcia, podczas gdy sam nie czyni tego i nie ponosi żadnej ofiary. Teraz okazało się,<br />
że dla zbawienia upadłej i grzesznej ludzkości Władca wszechświata złożył najwyższą<br />
ofiarę, na jaką mogła zdobyć się miłość, bowiem „Bóg w Chrystusie świat z sobą<br />
pojednał”. 2 Koryntian 5,19. Okazało się również, że podczas gdy Lucyfer swym żądaniem<br />
zaszczytów i władzy otworzył drzwi grzechowi, Chrystus, aby zniszczyć grzech, poniżył<br />
samego siebie i stał się posłuszny aż do śmierci. {WB 267.4}<br />
338
Change language