Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
wolni od jego ograniczeń, mogli się wznieść na wyższy, bardziej wspaniały poziom<br />
istnienia. {WB 265.6}<br />
Szatan i jego aniołowie jednomyślnie zrzucili winę za swój bunt na Chrystusa<br />
oświadczając, że gdyby ich nie upominano, nigdy by się nie zbuntowali. Zatwardziali i<br />
zuchwali w swym wiarołomstwie, na próżno usiłując obalić rządy Boże i bluźnierczo<br />
twierdząc, że są niewinnymi ofiarami despotycznej władzy, arcybuntownik i jego<br />
zwolennicy w końcu zostali strąceni z nieba. {WB 266.1}<br />
Ten sam duch, który wywołał bunt w niebie, zachęca teraz do buntu na ziemi. Szatan<br />
stosuje wobec ludzi tę samą taktykę, jaką posługiwał się wśród aniołów. Jego duch panuje w<br />
nieposłusznych dzieciach Boga. Podobnie jak on, starają się one łamać prawo Boga i<br />
obiecują ludziom wolność poprzez przekraczanie Jego przykazań. Gdy boskie poselstwo<br />
przestrogi dociera do ludzkiego sumienia, szatan nakłania ludzi do usprawiedliwienia się i<br />
szukania zrozumienia u innych, którzy przytakną ich grzesznemu postępowaniu. Zamiast<br />
usunąć swe błędy, grzesznicy oburzają się na tego, który ich gani, jak gdyby to on był<br />
przyczyną ich niepowodzeń. Od dni sprawiedliwego Abla aż do naszych czasów tak właśnie<br />
traktuje się tych, którzy mają odwagę potępiać grzech. {WB 266.2}<br />
Przez takie samo fałszywe przedstawienie charakteru Boga, jakie szatan stosował w<br />
niebie, zarzucając Mu srogość i despotyzm, skłonił on człowieka do grzechu. Gdy to<br />
nastąpiło, oświadczył, że to boskie niesprawiedliwe ograniczenia przywiodły człowieka do<br />
upadku, podobnie jak jego do buntu. {WB 266.3}<br />
Lecz Biblia przedstawia nam prawdziwy charakter Boga, twierdząc, że jest to Pan, Bóg<br />
„miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i wierność, zachowujący łaskę<br />
dla tysięcy, odpuszczający winę, występek i grzech, nie pozostawiający w żadnym razie bez<br />
kary, lecz nawiedzający winę ojców na synach i na wnukach do trzeciego i czwartego<br />
pokolenia”. 2 Mojżeszowa 34,6-7. {WB 266.4}<br />
Usuwając szatana z nieba Bóg objawił przez to swoją sprawiedliwość i zachował<br />
godność swego tronu, Ale gdy człowiek zgrzeszył, ulegając zwiedzeniom tego odstępczego<br />
ducha, Bóg dał dowód swej miłości, oddając jednorodzonego Syna na śmierć za upadły<br />
rodzaj ludzki. W dziele pojednania objawił się charakter Boży. Potężny argument, jakim jest<br />
krzyż Golgoty, ukazuje całemu światu, że rządy Boże nie są w żadnym wypadku<br />
odpowiedzialne za grzeszną drogę, którą wybrał Lucyfer. {WB 266.5}<br />
W walce między Chrystusem a szatanem, jaka toczyła się podczas służby Zbawiciela na<br />
ziemi, charakter wielkiego zwodziciela został zdemaskowany. Nic tak skutecznie nie<br />
przyczyniło się do wykorzenienia z serc aniołów i wiernych Bogu istot wszechświata<br />
przyjaznych uczuć dla szatana, jak jego okrutna walka ze Zbawicielem świata. Bluźnierstwo<br />
zuchwałego żądania, aby Chrystus złożył mu pokłon, zarozumiała śmiałość widoczna w<br />
337
Change language