Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
dopełniła się miłość Boża”. 1 Jana 2,4-5. To właśnie jest probierzem każdej ludzkiej<br />
deklaracji dotyczącej jego wiary. Nie możemy o kimś powiedzieć, że jest uświęcony, jeśli<br />
nie porównamy jego postępowania z Bożą miarą świętości zarówno na ziemi, jak i w niebie.<br />
Jeżeli ludzie nie uznają ważności prawa moralnego, jeśli lekceważą przykazania Boże, albo<br />
przekraczają choćby jedno z najmniej szych jego nakazów i nauczają tak innych, to nie będą<br />
uznani przez Niebo, a my możemy być pewni, że ich roszczenia do chrześcijaństwa są<br />
bezpodstawne. {WB 251.3}<br />
Gdy ktoś twierdzi, że nie grzeszy, dowodzi tym samym, że daleko mu do świętości.<br />
Ponieważ człowiek nie ma właściwego pojęcia o bezgranicznej czystości i świętości Boga,<br />
ani też o tym, jakimi muszą się stać ci, którzy chcą żyć w harmonii z Panem, ponieważ nie<br />
posiada właściwego pojęcia o czystości i wzniosłej szlachetności Jezusa, a także o nędzy i<br />
ohydzie grzechu, może uważać się za świętego. Im bardziej człowiek jest oddalony od<br />
Chrystusa, im bardziej niewłaściwe ma pojęcie o charakterze i wymaganiach Boga, tym<br />
sprawiedliwszym wydaje się we własnych oczach. {WB 251.4}<br />
Uświęcenie przedstawione w Piśmie Świętym obejmuje całą istotę człowieka: jego<br />
duszę, ducha i ciało. Apostoł Paweł pisze do wierzących w Tesalonikach: „A cały duch<br />
wasz i dusza, i ciało niech będą zachowane bez nagany na przyjście Pana naszego, Jezusa<br />
Chrystusa”. 1 Tesaloniczan 5,23. Do Rzymian zwraca się: „Wzywam was tedy, bracia,<br />
przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu,<br />
bo taka winna być duchowa służba wasza”. Rzymian 12,1. Za czasów starożytnego Izraela<br />
każdy dar składany Bogu na ofiarę był skrupulatnie badany. Gdy znaleziono jakąkolwiek<br />
skazę na ciele zwierzęcia ofiarnego nie przyjmowano go, gdyż Bóg nakazał, aby ofiary były<br />
„bez zmazy”. Podobnie chrześcijanie mają uczynić swe ciała ofiarą żywą, świętą i miłą<br />
Bogu. Aby to osiągnąć, muszą zachowywać w jak najlepszym stanie wszystkie siły. Każdy<br />
czyn lub postępowanie, które osłabia siły fizyczne bądź umysłowe, czyni człowieka<br />
niezdatnym do służenia Stwórcy. Czyż Bóg znajdzie upodobanie w czymś gorszym od<br />
najlepszego, co możemy Mu ofiarować? Jezus powiedział: „Będziesz miłował Pana Boga<br />
twego z całego serca”. Ci, którzy kochają Boga z całego serca, będą pragnęli poświęcić Mu<br />
to, co najlepsze, będą się starali tak ukierunkować wszystkie swe siły, aby były w zgodzie z<br />
przykazaniami, które pomogą im czynić Jego wolę. Nie będą osłabiać ani plamić ofiary,<br />
jaką przynoszą swemu niebiańskiemu Ojcu, przez zaspokajanie pożądliwości lub<br />
namiętności. {WB 251.5}<br />
Apostoł Piotr mówi: „Umiłowani, napominam was, abyście (...) wstrzymali się od<br />
cielesnych pożądliwości, które walczą przeciwko duszy”. 1 Piotra 2,11. Każde grzeszne<br />
zaspokajanie pożądliwości przytępia i osłabia duchowe oraz umysłowe zdolności, w takiej<br />
sytuacji Słowo Boże lub Duch Święty nie mogą w pożądany sposób wpłynąć na człowieka.<br />
Apostoł Paweł pisze do Koryntian: „Oczyśćmy się od wszelkiej zmazy ciała i ducha,<br />
dopełniając świątobliwości swojej w bojaźni Bożej”. 2 Koryntian 7,1. Do owoców Ducha,<br />
318
Change language