Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Katakumby były wtedy schronieniem dla wielu z nich. Pod wzgórzami, za murami Rzymu,<br />
ciągnęły się długie, biegnące kilometrami korytarze. Tam w podziemiach naśladowcy<br />
Chrystusa grzebali swoich zmarłych i chronili się, ścigani i prześladowani. Kiedy Dawca<br />
życia wzbudzi wszystkich, którzy „toczyli dobry bój wiary”, wówczas z tych mrocznych<br />
podziemi wyjdzie wielu męczenników Chrystusa. {WB 24.4}<br />
Mimo prześladowań świadkowie Jezusa zachowali czystą wiarę. Chociaż musieli się<br />
wyrzec wygody i żyć odcięci od światła słonecznego w ciemnym, lecz przyjaznym łonie<br />
ziemi, nie narzekali. Zachęcali się wzajemnie słowami wiary, cierpliwości i nadziei, aby<br />
wytrwać. Utrata ziemskich dóbr nie zdołała ich skłonić do wyrzeczenia się wiary w<br />
Chrystusa. Doświadczenia i prześladowania były krokami, które zbliżyły ich do odpoczynku<br />
i nagrody. {WB 25.1}<br />
Wielu z nich, podobnie jak słudzy Boży przed wiekami, było „zamęczonych na śmierć,<br />
nie przyjąwszy uwolnienia, aby dostąpić lepszego zmartwychwstania”. Hebrajczyków<br />
11,35. Przypominali sobie słowa Mistrza napominające ich, że w prześladowaniach dla<br />
imienia Chrystusa powinni być radośni i pełni nadziei, gdyż otrzymają wielką zapłatę w<br />
niebiosach, bowiem prorocy także byli prześladowani. Wierni cieszyli się, że są godni<br />
cierpieć dla prawdy, a z płomieni stosów często dobiegał głos pieśni triumfu. Patrząc z<br />
wiarą w niebo, męczennicy widzieli Chrystusa i aniołów, którzy spoglądali na nich ze<br />
współczuciem i uznaniem dla ich wytrwałości. Z tronu Bożego słyszeli głos: „Bądź wierny<br />
aż do śmierci, a dam ci koronę żywota”. Objawienie 2,10. {WB 25.2}<br />
Na próżno szatan usiłował siłą zniszczyć Kościół Chrystusa. Bój, w którym uczniowie<br />
Jezusa składali w ofierze swe życie, nie zakończył się wtedy, kiedy ci wierni stróże<br />
sztandaru Chrystusa polegli na swych posterunkach. Przegrywając — zwyciężyli. Słudzy<br />
Boży ginęli, lecz Jego dzieło kroczyło nadal naprzód. Ewangelia szerzyła się<br />
niepowstrzymanie, a liczba zwolenników Mistrza wzrastała. Dobra nowina docierała do<br />
terenów niedostępnych nawet dla rzymskich orłów. Pewien chrześcijanin, postawiony przed<br />
rzymskimi urzędnikami, prześladującymi chrześcijan, powiedział: „Możecie nas zabijać,<br />
męczyć, osądzać, lecz wasza niesprawiedliwość jest dowodem naszej niewinności. Nawet<br />
wasze okrucieństwo nic wam nie pomoże; ono raczej przyciąga ludzi do nas. Im więcej nas<br />
zabijacie, tym więcej nas jest; krew chrześcijan jest nasieniem”. — Tertulian, Apology<br />
rozdz. 50. {WB 25.3}<br />
Tysiące więziono i mordowano, ale na ich miejscu pojawiali się inni. Ci, którzy dla<br />
wiary ponosili śmierć męczeńską, byli pewni zwycięstwa w Chrystusie, prowadzili „dobry<br />
bój”. Cierpienia, jakie chrześcijanie znosili, zespalały ich silniej ze Zbawicielem i z sobą<br />
nawzajem. Ich życie było przykładem, a śmierć — trwałym świadectwem dla prawdy.<br />
Często w najbardziej niespodziewanych momentach poddani szatana opuszczali jego służbę<br />
i stawali pod sztandarem Chrystusa. Dlatego szatan postanowił skuteczniej wystąpić<br />
21
Change language