Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Ci, którzy kroczą w cieniu krzyża Golgoty, nie są zarozumiali, nie twierdzą dumnie, że<br />
są wolni od grzechu. Zdają sobie sprawę z tego, że ich grzechy były przyczyną śmiertelnej<br />
męki Syna Bożego, że złamały Jego serce, myśl ta doprowadza ich do pokory. Ci, którzy<br />
żyją najbliżej Jezusa, najlepiej dostrzegają ludzkie słabości i grzech, jedyną ich nadzieją są<br />
zasługi ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Zbawiciela. {WB 250.4}<br />
Uświęcenie, jakie panuje dziś w świecie religijnym, prowadzi do samouwielbienia i<br />
lekceważenia przykazań Bożych. Taka religia jest obca religii Pisma Świętego. Uczy się, że<br />
uświęcenie jest jednorazowym aktem, dzięki któremu — i dzięki samej tylko wierze —<br />
można uzyskać świętość. „Uwierz tylko — powiadają obrońcy tej teorii — a natychmiast<br />
otrzymasz błogosławieństwo”. Nie żąda się już żadnych dalszych wysiłków od tego, który<br />
to rzekome błogosławieństwo otrzymał. Jednocześnie przeczy się ważności prawa Bożego i<br />
twierdzi, że ludzie są zwolnieni od obowiązku zachowywania przykazań. Czy jest to jednak<br />
możliwe, aby człowiek mógł być świętym, mógł żyć w harmonii z wolą i charakterem<br />
Boga, gdy jego postępowanie nie jest zgodne z zasadami, które są wyrazem natury oraz woli<br />
Boga i określają, w czym ma On upodobanie? {WB 250.5}<br />
Powszechne dzisiaj stało się pragnienie religii łatwej, nie wymagającej wysiłku, walk,<br />
zaparcia się siebie i wyrzeczenia się świata, mówi się w takiej religii o samej tylko<br />
wierze. {WB 250.6}<br />
Jak wypowiada się na ten temat Słowo Boże? Apostoł Jakub stwierdza: „Cóż to pomoże,<br />
bracia moi, jeśli ktoś mówi, że ma wiarę, a nie ma uczynków? Czy wiara może go zbawić?<br />
(...) Chcesz przeto poznać, nędzny człowieku, że wiara bez uczynków jest martwa? Czyż<br />
Abraham, praojciec nasz, nie został usprawiedliwiony z uczynków, gdy ofiarował na ołtarzu<br />
Izaaka, syna swego? Widzisz, że wiara współdziałała z uczynkami jego i że przez uczynki<br />
stała się doskonała (...). Widzicie, że człowiek bywa usprawiedliwiony z uczynków, a nie<br />
jedynie z wiary”. Jakuba 2,14.20-24. {WB 251.1}<br />
Słowo Boże sprzeciwia się błędnej nauce o wierze bez uczynków. Domaganie się<br />
przychylności nieba bez spełnienia warunków, pod którymi Bóg udziela swej łaski, nie jest<br />
wiarą lecz zuchwalstwem. Prawdziwa wiara opiera się na obietnicach i postanowieniach<br />
Pisma Świętego. {WB 251.2}<br />
Niech nikt się nie łudzi, że może być świętym, a jednocześnie świadomie przekraczać<br />
choćby jedno z przykazań Bożych. Świadome popełnianie grzechu zagłusza głos Ducha<br />
Świętego i rozłącza człowieka z Bogiem. „Grzech jest przestępstwem zakonu”. 1 Jana 3,4.<br />
„Każdy, kto grzeszy [przestępuje prawo Boże], nie widział go [Chrystusa] ani go nie<br />
poznał”. 1 Jana 3,6. Choć apostoł Jan tak dużo mówi w swych listach o miłości, to jednak<br />
nie waha się ujawnić prawdziwego charakteru tych, którzy uważają siebie za uświęconych,<br />
a przekraczają przykazania Boże, „Kto mówi: Znam go, a przykazań jego nie zachowuje,<br />
kłamcą jest i prawdy w nim nie ma. Lecz kto zachowuje Słowo jego, w tym prawdziwie<br />
317
Change language