Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
wykonanie”. Filipian 2,12-13. Chrześcijanin nie będzie oczywiście wolny od pokus grzechu,<br />
ale będzie z nimi ustawicznie walczył. I tu właśnie potrzebna jest pomoc Chrystusa, bowiem<br />
ludzka słabość łączy się wtedy z mocą Boga, a wiara wykrzykuje: „Bogu niech będą dzięki,<br />
który nam daje zwycięstwo przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa”. 1 Koryntian<br />
15,57. {WB 249.4}<br />
Pismo Święte wyraźnie stwierdza, że dzieło uświęcenia jest stopniowym dążeniem<br />
wzwyż. Jeżeli grzesznik odzyskuje przez krew pojednania pokój z Bogiem, to<br />
jego chrześcijańskie życie dopiero się zaczyna. Teraz musi dojść do „doskonałości”,<br />
dorosnąć do „wymiarów pełni Chrystusowej”. Efezjan 4,13. Apostoł Paweł pisze: „Ale<br />
jedno czynię: zapominając o tym, co za mną i zdążając do tego, co przede mną, zmierzam<br />
do celu, do nagrody w górze, do której zostałem powołany przez Boga w Chrystusie<br />
Jezusie” (Filipian 3,13-14), a apostoł Piotr wskazuje na kolejne stopnie uzyskiwania<br />
biblijnego uświęcenia: „Dołóżcie wszelkich starań i uzupełniajcie waszą wiarę cnotą, cnotę<br />
poznaniem, poznanie powściągliwością, powściągliwość wytrwaniem, wytrwanie<br />
pobożnością, pobożność braterstwem, braterstwo miłością (...) czyniąc to bowiem, nigdy się<br />
nie potkniecie”. 2 Piotra 1,5-7.10. {WB 249.5}<br />
Kto doświadczył biblijnego uświęcenia, będzie cechował się pokorą. Podobnie jak<br />
Mojżesz, ujrzy potęgę majestatu świętości i dostrzeże własną nicość wobec czystości i<br />
wzniosłej doskonałości Nieskończonego. {WB 250.1}<br />
Prorok Daniel jest przykładem prawdziwego uświęcenia. Jego długie życie poświęcone<br />
było służbie dla Mistrza. Był on „mężem miłym” dla nieba (Daniela 10,11), ale zamiast<br />
twierdzić, że jest święty i czysty, prorok ten pomimo zaszczytu, jaki go spotkał zaliczył się<br />
do grzesznych Izraela, gdy tak modlił się za swój lud: „Gdyż nie dla naszej sprawiedliwości<br />
zanosimy nasze błaganie przed twoje oblicze, lecz dla obfitego twojego miłosierdzia. (...)<br />
Zgrzeszyliśmy, bezbożnie postąpiliśmy”. Daniela 9,18.15. Dalej stwierdza: „Mówiłem,<br />
modliłem się i wyznawałem mój grzech i grzech mojego ludu izraelskiego”. Daniela 9,20. A<br />
kiedy później objawił mu się Syn Boży, aby go pouczyć, Daniel oświadczył: „Lecz nie było<br />
we mnie siły, twarz moja zmieniła się do niepoznania i nie miałem żadnej siły”. Daniela<br />
10,8. {WB 250.2}<br />
Gdy Hiob usłyszał głos Pana, wykrzyknął: „Przetoż żałuję i pokutuję w prochu i<br />
popiele”. Joba 42,6. Kiedy prorok Izajasz ujrzał chwałę Boga i usłyszał, jak cherubini<br />
wołali: „Święty, Święty jest Pan Zastępów!”, wtedy zawołał: „Biada mi!<br />
Zginąłem”. Izajasza 6,3.5. Apostoł Paweł po tym, jak „został uniesiony w zachwyceniu aż<br />
do trzeciego nieba” i usłyszał „niewypowiedziane słowa, których człowiekowi nie godzi się<br />
powtarzać” (2 Koryntian 12,2-4), mówił o sobie jako o „najmniejszym ze wszystkich<br />
świętych”. Efezjan 3,8. Umiłowany uczeń, Jan, który spoczywał na piersi Jezusa, ujrzawszy<br />
Jego chwałę, padł „jakby umarły”. Objawienie 1,17. {WB 250.3}<br />
316
Change language