Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
zakon jest święty i przykazanie jest święte i sprawiedliwe, i dobre”. Rzymian 7,12. Prawo,<br />
które jest wyrazem myśli i woli Boga, musi być tak samo trwałe jak Jego Twórca. {WB<br />
248.2}<br />
Nawrócenie i uświęcenie sprawia, że człowiek dostępuje pojednania z Bogiem przez<br />
życie zgodne z nakazami Jego prawa. Na początku człowiek stworzony został na obraz i<br />
podobieństwo Boże. Był w doskonałej harmonii z przyrodą i prawem, zasady<br />
sprawiedliwości miał wypisane w sercu. Ale grzech oddzielił człowieka od Boga i uczynił<br />
go niepodobnym do swego Stwórcy, serce stało się wrogie zasadom Bożego prawa.<br />
„Zamysł ciała jest wrogi Bogu, nie poddaje się bowiem zakonowi Bożemu, bo też nie<br />
może”. Rzymian 8,7. A jednak „tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego<br />
dał”, aby człowiek mógł pojednać się z Bogiem. Przez zasługi Chrystusa może grzesznik<br />
odnowić wspólnotę ze swoim Stwórcą. Jego serce musi być odnowione łaską Bożą, musi<br />
otrzymać z nieba nowe życie. Ta przemiana jest właśnie nowonarodzeniem, bez którego —<br />
jak mówi Jezus — nikt „nie może ujrzeć królestwa Bożego”. {WB 248.3}<br />
Pierwszym krokiem na drodze pojednania się z Bogiem jest przekonanie o własnej<br />
grzeszności. „Grzech jest przestępstwem zakonu” (1 Jana 3,4), a „przez zakon jest poznanie<br />
grzechu”. Rzymian 3,20. {WB 248.4}<br />
Aby poznać swą winę, grzesznik musi skonfrontować swój charakter z Bożym prawem<br />
— wielkim wzorcem sprawiedliwości. Jest on bowiem zwierciadłem, które ukazuje<br />
doskonałość prawego charakteru i pozwala człowiekowi poznać jego własne błędy. {WB<br />
248.5}<br />
Prawo ukazuje człowiekowi jego grzechy, ale nie pomaga mu się ich pozbyć. Obiecując<br />
życie wieczne tym, którzy przestrzegają przykazań, oświadcza jednocześnie, że udziałem<br />
przestępcy Bożego prawa jest śmierć. Jedynie ewangelia Chrystusa może go uwolnić od<br />
potępienia za grzech. Musi więc okazać skruchę przed Bogiem, którego prawo przekroczył<br />
oraz wiarę w Chrystusa, który jest ofiarą za jego przestępstwa. Wtedy otrzymuje<br />
przebaczenie popełnionych win i staje się uczestnikiem Bożego charakteru. Jest dzieckiem<br />
Bożym, które otrzymało ducha przysposobienia synowskiego i dzięki niemu może zawołać:<br />
„Abba, Ojcze!” {WB 248.6}<br />
Czy wolno mu teraz przekraczać prawo Boże? Apostoł Paweł stwierdza: „Czy więc<br />
zakon unieważniamy przez wiarę? Wręcz przeciwnie, zakon utwierdzamy”. Rzymian 3,31.<br />
„Jakże my, którzy grzechowi umarliśmy, jeszcze w nim żyć mamy?” Rzymian 6,2. Apostoł<br />
Jan oświadcza: „Na tym bowiem polega miłość ku Bogu, że się przestrzega przykazań jego,<br />
a przykazania jego nie są uciążliwe”. 1 Jana 5,3. Doznawszy odrodzenia, serce osiąga<br />
zgodność z Bogiem i Jego prawem. Gdy w grzeszniku dokonuje się ta wielka zmiana,<br />
przechodzi on ze śmierci do życia, z grzechu do świętości, z przestępstwa i buntu do<br />
posłuszeństwa i wierności. Dawne życie, które dzieliło go od Boga kończy się, zaczyna się<br />
314
Change language