Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
czegoś innego — do lekceważenia grzechu, jego zasięgu oraz skutków. Jak przestrzeganie<br />
przykazań jest prawością, tak nieprzestrzeganie ich jest nieprawością! {WB 247.2}<br />
Następnym niebezpieczeństwem, związanym z dwoma poprzednimi, jest niedocenianie<br />
sprawiedliwości Bożej. Dzisiejsi kaznodzieje mają tendencję do oddzielenia Bożej<br />
sprawiedliwości od Jego dobroci. Traktując tę dobroć niejako zasadę, lecz przejaw uczucia,<br />
współczesna teologia dzieli to, co Bóg spoił. Czy prawo Boże jest dobrem czy złem? Jest<br />
dobrem. Wobec tego sprawiedliwość też jest dobrem, gdyż jest chęcią wypełnienia<br />
przepisów prawa. Z powodu niedocenienia sprawiedliwości Boga, Jego przykazań oraz zła i<br />
zasięgu nieposłuszeństwa człowieka, ludzie łatwo wpadają w nawyk niedoceniania łaski,<br />
która umożliwiła złożenie ofiary za grzech”. W ten sposób ewangelia traci wiarygodność i<br />
znaczenie w ich oczach, i dlatego są gotowi w ogóle odrzucić Biblię. {WB 247.3}<br />
Wielu przywódców religijnych twierdzi, że Chrystus przez swoją śmierć zniósł prawo i<br />
od tej pory ludzie są wolni od jego wymagań. Są też tacy, którzy uważają przykazania za<br />
ciężkie jarzmo i w przeciwieństwie do niewoli prawa mówią o wolności, jaką daje<br />
ewangelia. {WB 247.4}<br />
Nie tak jednak traktowali święte prawo Boże prorocy i apostołowie. Dawid powiedział:<br />
„I chodzić będę na wolności, bo szukam rozkazów twoich”. Psalmów 119,45. Apostoł<br />
Jakub, pisząc już po śmierci Chrystusa, nazywa dziesięć przykazań „zakonem królewskim”<br />
(Jakuba 2,8), „doskonałym zakonem wolności”. Jakuba 1,25. Autor ostatniej księgi Biblii<br />
więcej niż pół wieku po ukrzyżowaniu Chrystusa wypowiada błogosławieństwo dla tych,<br />
„którzy czynią przykazania jego, aby mieli prawo do drzewa żywota, i aby weszli bramami<br />
do miasta”. Objawienie 22,14. {WB 247.5}<br />
Twierdzeniu, że Chrystus przez swoją śmierć zniósł prawo Ojca, brak jest jakichkolwiek<br />
podstaw. Gdyby zakon mógł być zmieniony lub w ogóle zniesiony, Chrystus nie<br />
potrzebowałby umierać, aby zbawić człowieka od kary za grzech. Śmierć Jezusa nie tylko<br />
nie zniosła przykazań, lecz dowiodła, że są niezmienne. Syn Boży przyszedł na ziemię „aby<br />
jego zakon był wielki i sławny”. Izajasza 42,21. Chrystus powiedział: „Nie mniemajcie, że<br />
przyszedłem rozwiązać zakon albo proroków (...) dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani<br />
jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu”. Mateusza 5,17-18. 0 sobie zaś<br />
powiedział: „Pragnę czynić wolę twoją, Boże mój, a zakon twój jest we wnętrzu<br />
moim”. Psalmów 40,9. {WB 248.1}<br />
Prawo Boże z samej swej natury jest niezmienne. Objawia wolę i charakter<br />
Prawodawcy. Bóg jest miłością i Jego prawo jest miłością. Dwoma wielkimi zasadami<br />
prawa są miłość do Boga i miłość do człowieka. „Wypełnieniem więc zakonu jest<br />
miłość”. Rzymian 13,10. Charakter Boga cechuje sprawiedliwość i prawda. Taka też jest<br />
istota Jego prawa. Psalmista powiedział: „Zakon twój jest prawdą (...) wszystkie twoje<br />
przykazania są sprawiedliwe”. Psalmów 119,142.172. Apostoł Paweł oświadcza: „Tak więc<br />
313
Change language