Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Rozdział 27 — Odrodzone życie<br />
Gdziekolwiek Słowo Boże było wiernie głoszone, tam pojawiały się rezultaty<br />
świadczące o jego boskim pochodzeniu. Duch Boży towarzyszył poselstwu Jego głosicieli,<br />
a ci przemawiali z mocą. W grzesznikach budziło się sumienie. „Światłość, która oświeca<br />
każdego człowieka” rozjaśniła wnętrza ich serc i ujawniła każdy ciemny czyn. W ich<br />
umysłach rodziło się głębokie przekonanie o własnej grzeszności, o sprawiedliwości i<br />
nadchodzącym sądzie. Ludzie zaczęli pojmować sprawiedliwość Bożą i ogarnął ich lęk, że<br />
grzeszni i splamieni winą będą musieli stanąć przed Tym, który bada serca. W trwodze<br />
wołali: „Któż mnie wybawi z tego ciała śmierci?” Kiedy wyjaśniono im znaczenie śmierci<br />
Chrystusa i krzyża Golgoty jako ofiary ludzkości, zrozumieli, że jedynie zasługi Zbawiciela<br />
mogą stanowić okup za ich przestępstwa, i że tylko one są w stanie pojednać człowieka z<br />
Bogiem. W wierze i pokorze przyjęli Baranka Bożego, który gładzi grzechy świata. Przez<br />
krew Jezusa otrzymali przebaczenie popełnionych grzechów. {WB 245.1}<br />
Ludzie ci wydali prawdziwe owoce nawrócenia. Uwierzyli, ochrzcili się i powstali do<br />
nowego życia. Stali się nowym stworzeniem w Jezusie Chrystusie, by nie kierować się już<br />
dawniejszymi pożądliwościami, lecz, aby wierząc w Syna Bożego, iść Jego śladami,<br />
odzwierciedlać Jego charakter i oczyścić się, tak jak On był czysty. Pokochali to, co kiedyś<br />
nienawidzili, a to, w czym znajdowali dawniej upodobanie, stało się teraz dla nich<br />
obrzydliwością. Zarozumiali i pewni siebie stawali się pokornymi i skromnymi, bluźniercy<br />
— pełnymi czci, wyniośli i próżni — poważnymi i cichymi, pijacy — trzeźwymi, a<br />
rozwięźli — nieskalanymi. Porzucono próżne zamiłowanie do strojów. Ich ozdobą przestało<br />
być „to, co zewnętrzne, trefienie włosów, złote klejnoty lub strojne szaty”, stał się nią<br />
„ukryty wewnętrzny człowiek z niezniszczalnym klejnotem łagodnego i cichego ducha,<br />
który jedynie ma wartość przed Bogiem”. 1 Piotra 3,3-4. {WB 245.2}<br />
Przebudzenie doprowadziło do gruntowej samokrytyki i skruchy. Nawróceni gorąco<br />
wzywali grzeszników do opamiętania i miłowali tych, których Chrystus odkupił swoją<br />
krwią. Mężczyźni i kobiety modlili się, błagając Boga o zbawienie. Skutki religijnego<br />
przebudzenia były widoczne u tych, którzy nie bali się samozaparcia i ofiar, lecz cieszyli<br />
się, że uznano ich za godnych znoszenia hańby i prześladowania w imię Chrystusa.<br />
Wszyscy dostrzegali odrodzenie w życiu tych, którzy uwierzyli Jezusowi. Społeczeństwo<br />
odczuwało ich błogosławiony wpływ. Wierzący siali z Duchem Świętym, a zbierali z<br />
Chrystusem, by pomnożyć żniwo zbawionych. {WB 245.3}<br />
Można było powiedzieć, że byli „zasmuceni ku upamiętaniu”. „Albowiem smutek, który<br />
jest według Boga, sprawia upamiętnianie ku zbawieniu i nikt go nie żałuje, smutek zaś<br />
światowy sprawia śmierć. Patrzcie, co ten wasz smutek według Boga sprawił, jaką<br />
310
Change language