Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
jest ostatnią wieścią zwiastowaną przed przyjściem Pana. Bezpośrednio po jego ogłoszeniu<br />
Syn Człowieczy — jak widział to w wizji apostoł Jan — przyjdzie w chwale, by zebrać<br />
żniwo świata. {WB 241.4}<br />
Wszyscy, którzy zaakceptowali naukę o świątyni i niezmienności prawa Bożego, doznali<br />
radości i podziwu, gdy ujrzeli piękno i harmonię systemu prawd, jakie zrozumieli. Pragnęli,<br />
aby światło, które było dla nich tak cenne, zostało przekazane wszystkim chrześcijanom,<br />
wierzyli, że będzie ono przyjęte z radością. Niestety, prawdy, przez które popadli w kolizję<br />
z otoczeniem, nie były miłe widziane przez pozornych chrześcijan. Przestrzeganie<br />
czwartego przykazania wymagało ofiar, na które większości nie było stać. {WB 241.5}<br />
Gdy przedstawiono prawdę o sobocie, wielu odpowiadało, odwołując się do opinii<br />
ogółu: „Zawsze święciliśmy niedzielę — mówili — nasi ojcowie święcili ją, a wielu<br />
pobożnych, dobrych ludzi żyło i zmarło szczęśliwie, pomimo to, że czcili ten dzień.<br />
Święcenie tego nowego dnia odpoczynku doprowadzi do rozdźwięku między nami a<br />
światem, nie będziemy mogli wywierać wpływu na ludzi. Czego może dokonać mała<br />
garstka świętująca siódmy dzień wobec świata zachowującego niedzielę?” Podobnych<br />
argumentów używali Żydzi chcąc usprawiedliwić swoje odrzucenie Chrystusa. Bóg<br />
przyjmował ofiary ich ojców, dlaczegóż by więc ich dzieci nie mogły osiągnąć zbawienia<br />
krocząc tą samą drogą? Za czasów Lutra katolicy twierdzili, że skoro prawdziwi<br />
chrześcijanie umierali w wierze katolickiej, to wystarcza ona do zbawienia. Tego rodzaju<br />
rozumowanie było zawsze poważnym hamulcem wszelkiego postępu w sprawach wiary łub<br />
praktyk religijnych. Wielu utrzymywało, że święcenie niedzieli jest głęboko zakorzenionym<br />
zwyczajem i dawno sformułowanym dogmatem Kościoła. Twierdzenia te obalono<br />
dowodami wskazującymi, że sobota i jej święcenie są o wiele starsze, nawet tak dawne jak<br />
świat, i są zaakceptowane przez Boga oraz aniołów. Gdy założono filary ziemi, „gdy<br />
gwiazdy poranne chórem radośnie się odezwały i okrzyk wydali wszyscy synowie Boży”<br />
(Joba 38,6-7), wtedy założono podwaliny soboty. Patrz 1 Mojżeszowa 2,1-3. Dzień ten<br />
wymaga naszego szacunku, ponieważ nie został ustanowiony przez żaden autorytet ludzki i<br />
nie opiera się na tradycji, ustanowił go Sędziwy i nakazał czcić w swym wiecznym<br />
Słowie. {WB 241.6}<br />
Gdy uwaga ludzi została skierowana na sobotę, cieszący się uznaniem społeczeństwa<br />
duchowni sfałszowali Słowo Boże i tak je interpretowali, by uśpić dociekliwe umysły. Ci,<br />
którzy sami nie studiowali Pisma Świętego, zadowalali się poglądami odpowiadającymi ich<br />
przekonaniom. Odwołując się do filozofii, tradycji ojców Kościoła i autorytetu duchownych<br />
wielu próbowało obalić prawdę. Jej obrońcy musieli sięgać po Biblię, aby uzasadniać<br />
obowiązek święcenia soboty. Uzbrojeni jedynie w Słowo Boże, pokorni ludzie odpierali<br />
ataki uczonych, którzy ze zdumieniem i złością stwierdzali, że ich wywody są bezsilne<br />
wobec prostego i logicznego rozumowania tych, którzy bardziej znali Pismo Święte niż<br />
subtelności różnych szkół filozoficznych. {WB 242.1}<br />
305
Change language