Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
To nie niepobożny świat jest napominany przez Boga z powodu popełnionych grzechów,<br />
lecz ci, których Pan nazywa swoim ludem. Bóg następnie stwierdza: „Wprawdzie szukają<br />
mnie dzień w dzień i pragną poznać moje drogi, jakby byli narodem, który pełnił<br />
sprawiedliwość i nie zaniedbał prawa swojego Boga”. Izajasza 58,2. Ukazani są tutaj ludzie<br />
uważający się za sprawiedliwych i okazujący wielką gorliwość w służeniu Bogu, niestety<br />
ostra i uroczysta nagana Tego, który zna serca, dowodzi, że w rzeczywistości depczą<br />
przykazania Boże. {WB 240.6}<br />
Prorok tak określa dzieło odnowy: „Twoi ludzie odbudują prastare gruzy, podźwigniesz<br />
fundamenty poprzednich pokoleń i nazwą cię naprawiaczem wyłomów, odnowicielem, aby<br />
w nich można było mieszkać. Jeżeli powstrzymasz swoją nogę od bezczeszczenia sabatu,<br />
aby załatwić swoje sprawy w moim świętym dniu, i będziesz nazywał sabat rozkoszą, a<br />
dzień poświęcony Panu godnym czci, i uczcisz go, nie odbywając w nim podróży, nie<br />
załatwiając swoich spraw i nie prowadząc pustej rozmowy, wtedy będziesz się rozkoszował<br />
Panem”. Izajasza 58,12-14. Proroctwo to odnosi się także do naszych czasów. W prawie<br />
Bożym uczyniono wyłom, kiedy władza papieska zmieniła święcenie soboty na święcenie<br />
niedzieli, ale przyszedł czas, gdy zarządzenie Boże miało być na nowo przywrócone.<br />
Wyłom miał być naprawiony, a fundamenty poprzednich pokoleń odbudowane. {WB<br />
241.1}<br />
Uświęcona Bożym błogosławieństwem i odpoczynkiem Stwórcy sobota była święcona<br />
przez Adama w ogrodzie Eden, a także wtedy, gdy, choć upadły w grzechu, ale pokutujący,<br />
został wygnany ze swej szczęśliwej krainy. Święcili ją wszyscy patriarchowie, począwszy<br />
od Abla aż do sprawiedliwego Noego, przestrzegali ją Abraham i Jakub. Gdy naród<br />
wybrany znajdował się w niewoli egipskiej, wielu na skutek panującego tam<br />
bałwochwalstwa zapomniało o Bożym prawie, ale gdy Pan wyzwolił Izraelitów, uroczyście<br />
obwieścił zgromadzonemu ludowi swe prawo, aby wszyscy poznali Jego wolę, bali się Go i<br />
zawsze byli Mu posłuszni. {WB 241.2}<br />
Od tego czasu aż po dzień dzisiejszy znajomość prawa Bożego została zachowana, a<br />
sobota święcona jest zgodnie z czwartym przykazaniem. Chociaż „człowiek niegodziwości”<br />
podeptał ten święty dzień, to jednak zawsze, nawet w okresie jego nieograniczonej władzy,<br />
byli tacy, którzy święcili sobotę. Od czasów reformacji w każdym narodzie znajdowali się<br />
ludzie, którzy przestrzegali czwarte przykazanie. Choć często wyśmiewano i prześladowano<br />
ich, to jednak nieprzerwanie składali świadectwo niezmienności prawa Bożego i obowiązku<br />
święcenia dnia sobotniego jako pamiątki stworzenia. {WB 241.3}<br />
Zachowywanie tych prawd, przedstawionych w czternastym rozdziale Apokalipsy Jana<br />
w powiązaniu z „ewangelią wieczną”, cechować będzie Kościół Boży w czasach<br />
poprzedzających przyjście Chrystusa. Wynikiem głoszenia i przyjęcia trój anielskiego<br />
poselstwa będą ci, „którzy przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa”. Poselstwo to<br />
304
Change language