Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Rozdział 26 — Dzieło Odnowy<br />
Prorok Izajasz przepowiada, że w ostatnich dniach nastąpi przywrócenie święcenia<br />
soboty: „Tak mówi Pan: Przestrzegajcie prawa i kierujcie się sprawiedliwością, gdyż bliskie<br />
jest nadejście mojego zbawienia i objawienie się mojej sprawiedliwości. Szczęśliwy<br />
człowiek, który to czyni, i syn człowieczy, który się tego trzyma, który przestrzega sabatu,<br />
nie bezczeszcząc go, i który strzeże swojej ręki, aby nie czyniła nic złego”. „Cudzoziemców<br />
zaś, którzy przystali do Pana, aby mu służyć i aby miłować imię Pana, być jego sługami,<br />
wszystkich, którzy przestrzegają sabatu, nie bezczeszcząc go, i trzymają się mojego<br />
przymierza, wprowadzę na moją świętą górę i sprawię im radość w moim domu<br />
modlitwy”. Izajasza 56,1-2.6-7. {WB 240.1}<br />
Słowa te odnoszą się do czasów chrześcijańskich, ponieważ wskazuje na to kontekst.<br />
„Tak mówi Wszechmocny Pan, który zgromadza rozproszonych Izraela. Jeszcze zgromadzę<br />
do niego innych poza tymi, którzy są już zgromadzeni”. Izajasza 56,8. Przepowiedziane jest<br />
tu zgromadzenie pogan przez ewangelię. Bóg błogosławi tych, którzy święcą sobotę. Widać<br />
z tego wyraźnie, że obowiązek zachowywania czwartego przykazania jest nadal aktualny w<br />
czasach, które nastąpiły po ukrzyżowaniu, zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu<br />
Chrystusa. Sięga on do czasu, kiedy Jego słudzy będą głosić wszystkim narodom radosną<br />
wieść. {WB 240.2}<br />
Pan nakazuje przez tegoż proroka: „Zawiąż to świadectwo, zapieczętuj zakon między<br />
uczniami moimi”. Izajasza 8,16. Pieczęć prawa Bożego znajduje się w czwartym<br />
przykazaniu, bowiem jedynie ono ze wszystkich dziesięciu podaje imię i tytuł Prawodawcy.<br />
Stwierdza, że Bóg jest Stworzycielem nieba i ziemi i w ten sposób ukazuje powód, dla<br />
którego ma On prawo żądać czci i uwielbienia. W żadnym innym z dziesięciu pozostałych<br />
przykazań Dekalogu nie ma informacji przez kogo to prawo zostało nadane. {WB 240.3}<br />
Kiedy Kościół katolicki zmienił nakaz święcenia soboty na święcenie niedzieli,<br />
pozbawił tym samym prawo Boże pieczęci. Naśladowcy Jezusa zostali powołani do<br />
przywrócenia jej przez oddanie sabatowi z czwartego przykazania należytej mu czci, jako<br />
pamiątce dzieła stworzenia i znakowi autorytetu Stwórcy. {WB 240.4}<br />
„Do zakonu raczej i do świadectwa”. Izajasza 8,20 (BG). Choć istnieje mnóstwo<br />
sprzecznych ze sobą teorii i nauk, jedynie prawo Boże (zakon) jest nieomylnym wzorcem,<br />
według którego należy weryfikować wszystkie nauki, poglądy i doktryny. Prorok stwierdza<br />
dalej: „(...) ale jeśli nie chcą, niechże mówią według słowa tego, w którym nie masz żadnej<br />
zorzy”. Izajasza 8,20. {WB 240.5}<br />
Bóg dał nakaz: „Wołaj na całe gardło, nie powściągaj się, podnieś jak trąba swój głos i<br />
wspominaj mojemu ludowi jego występki, a domowi Jakuba jego grzechy”. Izajasza 58,1.<br />
303
Change language