Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Zjednoczonych równoznaczny będzie z oddaniem pokłonu zwierzęciu i jego<br />
posągowi. {WB 238.6}<br />
Chrześcijanie żyjący we wcześniejszych wiekach święcili niedzielę w przekonaniu, że<br />
przestrzegają biblijnego sabatu. Dzisiaj w każdym Kościele, nie wyłączając Kościoła<br />
rzymskokatolickiego, jest także wielu szczerych naśladowców Chrystusa, którzy wierzą, iż<br />
niedziela jest ustanowionym przez Boga dniem odpoczynku. Bóg ma wzgląd na ich<br />
rzetelność i szczere intencje, lecz gdy święcenie niedzieli będzie wymuszone prawem, a<br />
ludzie zostaną uświadomieni co do obowiązku święcenia prawdziwego dnia odpoczynku,<br />
wtedy wszyscy, którzy przestąpią to przykazanie Boże, aby przestrzegać przepisów<br />
wydanych przez Rzym, oddadzą tym samym cześć papiestwu, miłując je bardziej niż Boga.<br />
Oddadzą hołd Rzymowi i mocy egzekwującej zarządzenia Rzymu. Pokłonią się zwierzęciu i<br />
jego posągowi. Gdy ludzie odrzucą sobotę, którą Bóg ustanowił jako znak swego autorytetu<br />
i zamiast niej oddadzą cześć temu, co Rzym wybrał jako symbol swojego zwierzchnictwa,<br />
wtedy przyjmą znak posłuszeństwa wobec niego — „znamię” zwierzęcia. Gdy nadejdzie<br />
czas, kiedy trzeba będzie dokonać wyboru między przykazaniami Bożymi a ludzkimi,<br />
wtedy ci, którzy będą przestępować prawo Boże, przyjmą „znamię zwierzęcia”. {WB<br />
239.1}<br />
Najstraszniejsza groźba, jaką kiedykolwiek skierowano do człowieka zawarta jest w<br />
poselstwie trzeciego anioła. Musi to być straszliwy grzech, który sprowadza gniew Boży<br />
bez najmniejszego miłosierdzia. Ludzie nie będą pozostawieni w nieświadomości tej ważnej<br />
sprawy. Ostrzeżenie przed tym grzechem zostanie ogłoszone światu, nim dotkną go wyroki<br />
Boże, aby wszyscy ludzie mogli zrozumieć, dlaczego mają być ukarani, i by w porę zdążyli<br />
temu zapobiec. Proroctwo mówi, że pierwszy anioł głosi swą wieść „wszystkim narodom i<br />
plemionom, i językom, i ludom”. Ostrzeżenie trzeciego anioła, które jest częścią tego<br />
samego potrójnego poselstwa, będzie miało taki sam zasięg. Proroctwo stwierdza, że będzie<br />
zwiastowane „donośnym głosem” i zwróci uwagę całego świata. {WB 239.2}<br />
Gdy nastąpią omawiane w tym rozdziale wydarzenia, całe chrześcijaństwo podzieli się<br />
na dwie grupy — na tych, którzy przestrzegają przykazań Bożych i „wiary Jezusowej” oraz<br />
tych, którzy oddadzą „pokłon zwierzęciu i jego posągowi” i przyjmą jego znamię. Choć<br />
państwo i Kościół połączą swe wysiłki, by zmusić „małych i wielkich, bogatych i ubogich,<br />
wolnych i niewolników” do przyjęcia „znamienia zwierzęcia” (Objawienie 13,16), to jednak<br />
lud Boży nie przyjmie tego znaku. Apostoł Jan widział tych, „którzy odnieśli zwycięstwo<br />
nad zwierzęciem i jego posągiem, i nad liczbą imienia jego, ci stali nad morzem szklistym,<br />
trzymając harfy Boże. I śpiewali pieśń Mojżesza, sługi Bożego, i pieśń<br />
Baranka”. Objawienie 15,2-3. {WB 239.3}<br />
302
Change language