Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Papiestwo ośmieliło się zmienić Boże prawo. Drugie przykazanie, zabraniające<br />
oddawania czci obrazom, zostało wykreślone z Dekalogu, zaś w czwartym zmieniono nakaz<br />
święcenia soboty na święcenie niedzieli — pierwszego zamiast siódmego dnia<br />
tygodnia. {WB 237.4}<br />
Teologowie rzymscy twierdzą, że drugie przykazanie zostało opuszczone, ponieważ<br />
mieści się w pierwszym, i że taka postać Dekalogu zawiera przykazania w formie, w jakiej<br />
Bóg chce, aby były rozumiane. Nie może to więc być zmiana przepowiedziana przez<br />
proroka, bowiem mówi on o celowej, przemyślanej zmianie: „będzie zamyślał odmienić<br />
czasy i zakon”. Dokładnym wypełnieniem tego proroctwa jest zmiana czwartego<br />
przykazania. W tej kwestii Kościół uważa się za jedyny autorytet. Właśnie tu papiestwo<br />
otwarcie wywyższa się ponad Boga. {WB 237.5}<br />
Podczas gdy wyznawcy prawdziwego Boga wyróżniać się będą zachowywaniem<br />
czwartego przykazania — jest ono bowiem znakiem Jego mocy twórczej i świadectwem, że<br />
jedynie Bóg ma prawo do czci i uwielbienia ze strony człowieka — czcicieli zwierzęcia<br />
wyróżniać będą ich wysiłki zmierzające do obalenia pamiątki ustanowionej przez Stwórcę i<br />
wywyższenia instytucji papieskiej. Nakaz święcenia niedzieli był pierwszym<br />
postanowieniem, w którym papiestwo ujawniło swe dumne roszczenia.29 W celu<br />
wymuszenia na ludziach święcenia niedzieli jako „dnia Pańskiego”, papież po raz pierwszy<br />
użył władzy państwowej. Jednak Biblia wskazuje na dzień siódmy, a nie pierwszy, jako na<br />
dzień Pański. Chrystus powiedział: „Syn Człowieczy jest Panem również i sabatu”. Marka<br />
2,28. Czwarte przykazanie stwierdza: „Ale siódmego dnia jest sabat Pana, Boga twego”. 2<br />
Mojżeszowa 20,10. Bóg sam przez proroka Izajasza nazywa sobotę dniem „poświęconym<br />
Panu godnym czci”. Izajasza 58,13. {WB 237.6}<br />
Często powtarzanemu twierdzeniu, że Chrystus zmienił sobotę na niedzielę, przeczą<br />
Jego własne słowa. W Kazaniu na Górze Jezus powiedział: „Nie mniemajcie, że<br />
przyszedłem rozwiązać zakon albo proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.<br />
Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna<br />
kreska nie przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie. Ktokolwiek by tedy rozwiązał<br />
jedno z tych przykazań najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym będzie nazwany<br />
w Królestwie Niebios, a ktokolwiek by czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w<br />
Królestwie Niebios”. Mateusza 5,17-19. {WB 237.7}<br />
Większość protestantów przyznaje, że Pismo Święte nie daje żadnego zezwolenia na<br />
zmianę soboty. Stwierdza się to wyraźnie w dziełach teologicznych publikowanych po obu<br />
stronach oceanu, między innymi w pracach Amerykańskiego Towarzystwa Traktatowego i<br />
Amerykańskiej Szkoły Niedzielnej. Jedna z tych prac mówi o „całkowitym milczeniu<br />
Nowego Testamentu, jeśli chodzi o wyraźny nakaz święcenia chrześcijańskiego sabatu, tj.<br />
300
Change language