Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
sześciu dniach stworzył Pan niebo i ziemię, a dnia siódmego odpoczął i wytchnął”. 2<br />
Mojżeszowa 31,17. {WB 232.3}<br />
„Ważność soboty jako pamiątki stworzenia polega na tym, że stale uzmysławia nam<br />
prawdziwy powód oddawania czci Bogu”, jest On bowiem Stwórcą, a my Jego<br />
stworzeniem. „Sobota stanowi podstawę boskiej czci, gdyż uczy tej wielkiej prawdy w<br />
sposób najbardziej wyrazisty, jakiego nie zapewnia żaden inny nakaz. Prawdziwy powód<br />
czczenia Boga — nie tylko w siódmy dzień tygodnia, ale w ogóle — leży w różnicy, jaka<br />
istnieje między Stworzycielem a stworzeniem. Fakt ten nigdy nie przestanie być aktualny i<br />
nie wolno o nim zapominać”. — J. N. Andrews, History of the Sabbath, rozdz. 27. Aby<br />
człowiek zawsze o tej prawdzie pamiętał, Bóg już w Edenie ustanowił sobotę i dopóki fakt,<br />
że jest On naszym Stworzycielem, pozostaje powodem do oddawania Mu czci, dopóty<br />
sobota jest tego znakiem i pamiątką. Gdyby powszechnie święcono sobotę, myśli i uczucia<br />
ludzi skierowane byłyby ku Stworzycielowi jako Temu, któremu należy się cześć, i nie<br />
byłoby bałwochwalców, ateistów i odstępców. Przestrzeganie soboty jest znakiem wierności<br />
wobec prawdziwego Boga, „który stworzył niebo i ziemię, i morze, i źródła wód”.<br />
Poselstwo wzywające ludzi do oddania czci Bogu i zachowywania Jego przykazań skłania<br />
ich do przestrzegania szczególnie czwartego przykazania. {WB 232.4}<br />
W przeciwieństwie do tych, co przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa, trzeci<br />
anioł mówi o innej grupie ludzi, do których kieruje uroczyste i straszne ostrzeżenie z<br />
powodu ich błędów: „Jeżeli ktoś odda pokłon zwierzęciu i jego posągowi i przyjmie znamię<br />
na swoje czoło lub na swoją rękę, to i on pić będzie samo czyste wino gniewu<br />
Bożego”. Objawienie 14,9-10. Aby zrozumieć to poselstwo, należy właściwie<br />
zinterpretować użyte tu symbole. Co symbolizują zwierzę, posąg oraz znamię (w Biblii<br />
gdańskiej: bestia, obraz, piętno)? {WB 233.1}<br />
Ciąg proroctw, w których występują te symbole, rozpoczyna się w dwunastym rozdziale<br />
Apokalipsy Jana od sceny, kiedy smok zamierza zgładzić Jezusa tuż po Jego urodzeniu.<br />
Smok jest symbolem szatana (patrz Objawienie 12,9), to on nakłonił Heroda do zabicia<br />
Zbawiciela. Ale głównym narzędziem szatana w walce przeciwko Chrystusowi i Jego<br />
ludowi w pierwszych wiekach naszej ery było pogańskie Imperium Rzymskie. Smok<br />
symbolizuje więc po pierwsze szatana, a po drugie — pogański Rzym. {WB 233.2}<br />
W trzynastym rozdziale Apokalipsy Jana (wiersz 1-10) opisane jest inne zwierzę, które<br />
„było podobne do pantery”, i któremu smok przekazał „siłę swoją i tron swój, i wielką<br />
moc”. Symbol ten przedstawia — zgodnie z przekonaniem większości protestantów —<br />
papiestwo, które przejęło siłę, tron i moc, jaką posiadało niegdyś Cesarstwo Rzymskie.<br />
Biblia stwierdza dalej, że zwierzęciu podobnemu do pantery dano „paszczę mówiącą rzeczy<br />
wyniosłe ibluźniercze (...). I otworzyło paszczę swoją, by bluźnić przeciwko Bogu, bluźnić<br />
przeciwko imieniu jego i przybytkowi jego, przeciwko tym, którzy mieszkają w niebie. I<br />
294
Change language