Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
uznać za Zbawiciela świata, nie mogli uzyskać od Niego przebaczenia. Gdy Jezus po<br />
wniebowstąpieniu wszedł dzięki przelaniu swej krwi do niebiańskiej świątyni, aby zesłać<br />
uczniom błogosławieństwa swojego pośrednictwa, Żydzi nadal trwali w całkowitej<br />
ciemności i wciąż jeszcze składali swe bezużyteczne już teraz ofiary. Służba symboliczna w<br />
ziemskiej świątyni, służba „obrazów” i „cieni” skończyła się. Drzwi, które przedtem<br />
prowadziły do Boga zostały zamknięte. Żydzi nie chcieli szukać Pana na drodze, na której<br />
jedynie mógł być znaleziony, mianowicie przez służbę w niebiańskiej świątyni i dlatego też<br />
nie znaleźli łączności z Bogiem. Dla nich drzwi zostały zamknięte. Ponieważ nie rozpoznali<br />
w Chrystusie prawdziwej ofiary i jedynego pośrednika przed Bogiem, nie mogli otrzymać<br />
błogosławieństw płynących z Jego pośrednictwa. {WB 228.6}<br />
Niewiara Żydów ilustruje beztroskę i niewiarę rzekomych chrześcijan, którzy celowo nie<br />
chcą nic wiedzieć o orędownictwie naszego, pełnego miłosierdzia Najwyższego Kapłana.<br />
Gdy w służbie starotestamentowej najwyższy kapłan wchodził do miejsca najświętszego,<br />
cały lud musiał zgromadzić się wokół świątyni i uniżyć się przed Panem, aby uzyskać<br />
przebaczenie grzechów i nie zostać usuniętym ze zgromadzenia. O ileż ważniejsze jest to,<br />
byśmy w tym rzeczywistym „Dniu” Pojednania zrozumieli sens dzieła naszego<br />
Najwyższego Kapłana i spoczywające na nas obowiązki. {WB 229.1}<br />
Świat nie może bezkarnie odrzucać ostrzeżeń, jakie Bóg w swojej łasce mu zsyła. Za dni<br />
Noego ludzie otrzymali ostrzeżenie z nieba i ich życie zależało od tego, jak potraktują to<br />
poselstwo. Ponieważ jednak nie przyjęli ostrzeżenia, Bóg przestał udzielać grzesznej<br />
ludzkości swego Ducha i zginęła ona w wodach potopu. Za czasów Abrahama Bóg nie mógł<br />
już dłużej tolerować zdeprawowanych mieszkańców Sodomy i wszystkich, oprócz rodziny<br />
Lota, pochłonął ogień. Podobnie było za dni Chrystusa, Zbawiciel oświadczył niewiernemu<br />
pokoleniu Żydów: „Oto dom wasz pusty zostanie”. Mateusza 23,38. Przewidując identyczną<br />
sytuację w dniach ostatecznych, ta sama Nieskończona Moc powiedziała o tych, którzy nie<br />
przyjęli miłości prawdy, mogącej ich zbawić: „Dlatego zsyła Bóg na nich ostry obłęd, tak iż<br />
wierzą kłamstwu, aby zostali osądzeni wszyscy, którzy nie uwierzyli prawdzie, lecz znaleźli<br />
upodobanie w nieprawości”. 2 Tesaloniczan 2,10-12. Ponieważ odrzucają nauki Biblii, Bóg<br />
odbiera im swego Ducha i pozostawia zwiedzeniom, w których tak bardzo się lubują. {WB<br />
229.2}<br />
Chrystus nadal wstawia się za ludźmi i każdemu szukającemu światła, zostanie ono na<br />
pewno udzielone. Choć adwentyści początkowo nie rozumieli tego, to jednak później<br />
wszystko stało się dla nich jasne, gdy znaleźli w Piśmie Świętym te teksty, które określały<br />
ich stanowisko. {WB 229.3}<br />
Gdy minął wyznaczony na rok 1844 czas, dla wszystkich wyznawców drugiego adwentu<br />
nastąpił okres wielkiej próby. Jedyną podporą, jeśli chodzi o słuszność ich poglądów, było<br />
światło, które skierowało ich uwagę na świątynię w niebie. Niektórzy porzucili swą<br />
289
Change language