Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Gdy w Dniu Pojednania najwyższy kapłan świątyni ziemskiej, opuściwszy miejsce święte,<br />
wchodził do miejsca najświętszego, stawał przed Bogiem, aby złożyć przed Nim krew<br />
ofiary za grzech i wstawić się w ten sposób za wszystkimi prawdziwie pokutującymi<br />
Izraelitami. Podobnie Chrystus dokonał jednej części swego dzieła jako nasz pośrednik, aby<br />
przystąpić do drugiej, podczas której nadal ofiarowuje swą przelaną krew, by wstawiać się u<br />
Ojca za grzesznikami. {WB 228.1}<br />
W roku 1844 adwentyści nie rozumieli tego zagadnienia. Nawet gdy minął czas, w<br />
którym oczekiwali Zbawiciela, wciąż jeszcze wierzyli, że Jego przyjście jest bliskie.<br />
Utrzymywali, że nastąpił punkt zwrotny i dzieło Chrystusa jako pośrednika zostało<br />
zakończone. Wydawało się im, że Biblia uczy, iż czas próby dla ludzi zakończy się tuż<br />
przed przyjściem Pana na obłokach nieba. {WB 228.2}<br />
Sądzili, że dowodzą tego teksty mówiące o czasie, gdy ludzie będą szukać, pukać i<br />
krzyczeć u wrót, ale te się przed nimi nie otworzą. Zastanawiali się, czy rok, w którym<br />
oczekiwali przyjścia Chrystusa, nie jest raczej początkiem tego właśnie okresu,<br />
bezpośrednio poprzedzającego Jego przyjście. Ponieważ obwieścili światu ostrzeżenie przed<br />
nadchodzącym sądem byli przekonani, że wykonali już swoje zadanie, i że skończyła się ich<br />
odpowiedzialność za ratowanie grzeszników, zaś śmiałe i bluźniercze szyderstwa<br />
niezbożnych były dla nich następnym dowodem zaprzestania działalności Ducha Bożego<br />
wśród odrzucających Jego łaskę ludzi. Wszystko to umacniało ich w wierze, że czas łaski<br />
skończył się, że jak się wówczas wyrażali — „drzwi łaski zostały zamknięte”. {WB 228.3}<br />
Lepsze zrozumienie tego zagadnienia przyszło wraz z próbą rozwiązania problemu<br />
świątyni. Adwentyści stwierdzili, iż mieli słuszność wierząc, że koniec 2300 proroczych<br />
dni, mający miejsce w roku 1844, będzie ważnym momentem. Choć prawdą było, że drzwi<br />
nadziei i łaski, dzięki którym ludzie przez 1800 lat znajdowali dostęp do Boga, zostały<br />
zamknięte, to jednak otworzyły się inne drzwi i przebaczenie grzechów było nadal możliwe<br />
dzięki wstawiennictwu Chrystusa w miejscu najświętszym świątyni w niebie. Gdy<br />
zakończył się jeden okres służby Chrystusa, rozpoczął się drugi. Drzwi niebiańskiej<br />
świątyni, gdzie Jezus wstawia się za grzesznikiem, były nadal otwarte. {WB 228.4}<br />
Dopiero teraz zrozumieli, że słowa Jezusa z Apokalipsy Jana, skierowane do zboru w<br />
Filadelfii, odnoszą się właśnie do nich: „To mówi Święty, prawdziwy, Ten, który ma klucz<br />
Dawida. Ten, który otwiera, a nikt nie zamknie, i Ten, który zamyka, a nikt nie otworzy.<br />
Znam uczynki twoje, oto sprawiłem, że przed tobą otwarte drzwi, których nikt nie może<br />
zamknąć”. Objawienie 3,7-8. {WB 228.5}<br />
Wszyscy, którzy w wierze podążają za Chrystusem w Jego wielkim dziele pojednania,<br />
skorzystają z błogosławieństw Jego wstawienniczej służby, natomiast tym, którzy odrzucają<br />
światło wyjaśniające znaczenie tej służby, nie przyniesie ona żadnej korzyści. Żydzi,<br />
wzgardziwszy światłem danym im przy pierwszym przyjściu Chrystusa, którego nie chcieli<br />
288
Change language