Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były<br />
najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i<br />
zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla<br />
zdobycia nagrody. DA 169.1<br />
Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za<br />
niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść<br />
twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które<br />
mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć<br />
nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie<br />
wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili<br />
zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany<br />
— fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. DA 169.2<br />
Kiedy zawodnicy mający wystartować do biegu zjawiali się przed oczekującym<br />
tłumem, odczytywano ich imiona i uroczyście podawano reguły zawodów. Następnie<br />
padał sygnał startu, a żywiołowy aplauz widzów dopingował zawodników do<br />
zwycięstwa. Sędziowie zasiadali w pobliżu mety, obserwując bieg od początku do<br />
końca, aby nagrodzić prawdziwego zwycięzcę. Jeśli ktoś dobiegł do mety jako<br />
pierwszy, ale złamał reguły, odnosząc przy tym niesłuszną korzyść, wówczas nie<br />
otrzymywał nagrody. DA 169.3<br />
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. Niektórzy nie dochodzili do siebie po<br />
tak wielkim wysiłku. Bywało, że zawodnicy padali w trakcie biegu, tocząc krew z ust i<br />
nosa, a nieraz padali martwi tuż przed metą. Jednak nawet ryzyko kalectwa i śmierci<br />
nie było uważane za zbyt wielkie w porównaniu z zaszczytem, jaki stawał się<br />
udziałem zwycięzcy. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz<br />
ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i<br />
szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec<br />
laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w<br />
pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w<br />
którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego<br />
sportowca. DA 170.1<br />
Nawiązując do takich biegów jako symbolu chrześcijańskiej walki, Paweł podkreślił<br />
znaczenie przygotowań koniecznych do powodzenia w zawodach — dyscypliny,<br />
odpowiedniej diety, niezbędnej wstrzemięźliwości. “Każdy zawodnik od wszystkiego<br />
się wstrzymuje” (1 Koryntian 9,25) — oświadczył. DA 170.2<br />
Of all the games instituted among the Greeks and the Romans, the races were the most<br />
ancient and the most highly esteemed … The contests were governed by strict
Change language