Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
zasłonę i pokrapiał nią ubłagalnię oraz miejsce przed ubłagalnią. Musiał nią także pokropić<br />
ołtarz do kadzenia, stojący przed zasłoną. {WB 222.3}<br />
„I położy Aaron obie swoje ręce na głowie kozła żywego, i wyzna nad nim wszystkie<br />
przewinienia synów izraelskich i wszystkie ich przestępstwa, którymi zgrzeszyli, i złoży je<br />
na głowę kozła, i wypędzi go przez wyznaczonego męża na pustynię. Tak poniesie na sobie<br />
ten kozioł wszystkie ich przewinienia do ziemi pustynnej”. 3 Mojżeszowa 16,21-22. Kozioł<br />
przeznaczony dla Azazela nigdy nie wracał do obozu izraelskiego, a człowiek, który go<br />
wyprowadzał, musiał obmyć wodą siebie i swoje szaty, zanim mógł wrócić do obozu. {WB<br />
222.4}<br />
Czynności te miały na celu uświadomienie Izraelitom świętości Boga i Jego wstrętu do<br />
grzechu, miały pokazać im, że nie mogą zetknąć się z grzechem bez splamienia się. W Dniu<br />
Pojednania każdy musiał ukorzyć się przed Panem, podczas gdy kapłan dokonywał w<br />
świątyni ceremonii przebłagania. Zaprzestawano wtedy wszelkich zajęć i wszyscy Izraelici<br />
spędzali ten dzień pokutując, modląc się, poszcząc i badając swe serca. {WB 222.5}<br />
Służba ta uczyła ważnych prawd dotyczących dzieła pojednania. Zamiast grzesznika<br />
przyjmowano zwierzę ofiarne, ale krew ofiary nie mogła zgładzić grzechu. Przewidziano<br />
zatem środek, za pomocą którego przenoszono grzech na świątynię. Przelewając krew<br />
baranka, grzesznik potwierdzał autorytet prawa, wyznawał swoją winę i prosił o<br />
przebaczenie przez wiarę w mającego przyjść na ziemię Zbawiciela, nie uwalniał się jednak<br />
całkowicie od potępienia przez prawo. W Dniu Pojednania najwyższy kapłan, złożywszy<br />
uprzednio ofiarę za cały naród, wchodził z krwią tej ofiary do miejsca najświętszego i kropił<br />
nią nad ubłagalnią — bezpośrednio nad prawem, czyniąc zadość jego wymaganiom. Potem<br />
z tytułu swego pośrednictwa przyjmował grzechy na siebie i wynosił je ze świątyni. Kładąc<br />
ręce na głowie żywego kozła wyznawał nad nim wszystkie grzechy, które wyniósł ze<br />
świątyni, przenosząc je tym samym symbolicznie z siebie na kozła, ten zaś zanosił je na<br />
pustynię, a naród czuł się uwolniony od popełnionych grzechów. {WB 223.1}<br />
Tak wyglądała służba pełniona w świątyni będącej tylko „obrazem i cieniem (świątyni)<br />
niebieskiej”. To, co symbolicznie czyniono w świątyni ziemskiej odbywa się w<br />
rzeczywistości w świątyni niebiańskiej. Po swym wniebowstąpieniu Zbawiciel rozpoczął<br />
służbę Najwyższego Kapłana. Apostoł Paweł mówi: „Albowiem Chrystus nie wszedł do<br />
świątyni zbudowanej rękami, która jest odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba, aby się<br />
wstawiać teraz za nami przed obliczem Boga”. Hebrajczyków 9,24. {WB 223.2}<br />
Służba kapłana pełniona w ciągu całego roku w pierwszym pomieszczeniu świątyni, w<br />
miejscu świętym — za zasłoną, która tworzyła drzwi i oddzielała miejsce święte od<br />
dziedzińca — symbolizuje służbę, do jakiej Chrystus przystąpił po swoim<br />
wniebowstąpieniu. Codziennym zadaniem starotestamentowego kapłana było przynoszenie<br />
przed oblicze Boga krwi ofiar za grzechy i kadzidła unoszącego się ku górze wraz z<br />
281
Change language