Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Oczyszczenie, zarówno w symbolicznej, jak i w rzeczywistej służbie musi być dokonane<br />
przez krew — w świątyni ziemskiej przez krew zwierząt, a w niebiańskiej przez<br />
krew Chrystusa. Apostoł Paweł wymienia przyczynę, dla której oczyszczenie musi być<br />
dokonane za pomocą krwi. „Bez rozlania krwi nie ma odpuszczenia”. Odpuszczenie, czyli<br />
usunięcie grzechu, jest właśnie dziełem, którego należało dokonać. Ale w jaki sposób<br />
grzech może być związany z świątynią ziemską bądź tą, która znajduje się w niebie? Tego<br />
możemy się dowiedzieć z symbolicznej służby Starego Testamentu, bowiem kapłani, którzy<br />
sprawowali swe czynności na ziemi, służyli w świątyni, która jest tylko „obrazem i cieniem<br />
niebieskiej”. Hebrajczyków 8,5. {WB 221.6}<br />
Służba w świątyni ziemskiej była dwojakiego rodzaju: kapłani codziennie pełnili ją w<br />
miejscu świętym, zaś raz w roku najwyższy kapłan wchodził do miejsca najświętszego,<br />
gdzie wykonywał specjalne czynności pojednania i oczyszczenia świątyni. Dzień w dzień<br />
pokutujący grzesznicy przyprowadzali swe ofiary do wrót przybytku i kładąc rękę na głowie<br />
zwierzęcia wyznawali swe grzechy, przenosząc je w ten sposób symbolicznie z siebie na<br />
niewinną ofiarę. Potem zwierzę zabijano. „Bez rozlania krwi — mówi apostoł Paweł — nie<br />
ma odpuszczenia [grzechów]”. „Życie ciała jest we krwi”. 3 Mojżeszowa 17,11.<br />
Przestąpione prawo Boże żąda życia przestępcy. Krew przedstawiająca życie skazanego na<br />
śmierć grzesznika, którego winę zrzucono na zwierzę ofiarne, była wnoszona przez kapłana<br />
do miejsca świętego, gdzie ten kropił nią przed zasłoną, za którą znajdowała się arka<br />
zawierająca prawo przekroczone przez grzesznika. Za pomocą tych czynności — przez<br />
krew — grzech symbolicznie przenoszono do świątyni. W niektórych wypadkach krew nie<br />
była wnoszona do miejsca świętego, ale wtedy kapłan spożywał mięso ofiary. Mojżesz,<br />
pouczając synów Aarona, powiedział: „Pan dał ją [ofiarę] wam, abyście zgładzili winę<br />
zboru”. 3 Mojżeszowa 10,17. Obie ceremonie symbolizowały przeniesienie grzechu z<br />
pokutującego człowieka na świątynię. {WB 222.1}<br />
Służba ta pełniona była każdego dnia przez cały rok. W ten sposób grzechy Izraela<br />
przenoszone były na świątynię i potrzebny był specjalny akt, aby je stamtąd usunąć. Bóg<br />
rozkazał, by za każde z dwóch pomieszczeń świątyni dokonano ceremonii przebłagania.<br />
„Tak dokona przebłagania za świątynię z powodu nieczystości synów izraelskich i ich<br />
przestępstw spowodowanych ich grzechami. Tak samo też uczyni z Namiotem<br />
Zgromadzenia, który jest u nich wśród ich nieczystości”. 3 Mojżeszowa 16,16. Musiało być<br />
też dokonane przebłaganie za ołtarz, aby oczyścić „go od nieczystości synów izraelskich<br />
oraz poświęcić go”. 3 Mojżeszowa 16,19. {WB 222.2}<br />
Raz w roku, w wielkim Dniu Pojednania, najwyższy kapłan wchodził do miejsca<br />
najświętszego, aby oczyścić świątynię. Ceremonia ta kończyła roczną służbę. W Dniu<br />
Pojednania przed drzwi przybytku przyprowadzano dwa kozły, na które rzucano losy,<br />
„jeden los dla Pana, a drugi dla Azazela”. 3 Mojżeszowa 16,8. Kozioł, na którego padł los<br />
dla Pana, był zabijany jako ofiara za grzechy całego narodu. Kapłan wnosił jego krew za<br />
280
Change language