Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
On „siedzieć i panować będzie na stolicy swojej, i będzie kapłanem na stolicy swojej”.<br />
Teraz Chrystus jeszcze nie siedzi „na stolicy chwały swojej”, gdyż królestwo chwały<br />
jeszcze nie zostało ustanowione. Dopiero po zakończeniu dzieła pośrednictwa „da mu Pan<br />
Bóg tron jego ojca Dawida (...) a jego królestwu nie będzie końca”. Łukasza 1,32-33. Jako<br />
kapłan, Chrystus siedzi teraz „wraz z Ojcem na jego tronie” (Objawienie 3,21), siedzi na<br />
tronie wraz z wiecznym, samoistnym Bytem jako Ten, który „nasze choroby nosił, nasze<br />
cierpienia wziął na siebie” (Izajasza 53,4), który był doświadczony „we wszystkim,<br />
podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu” (Hebrajczyków 4,15), aby „dopomóc tym, którzy<br />
przez próby przechodzą”. Hebrajczyków 2,18. „Jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u<br />
Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy”. 1 Jana 2,1. Jego orędownictwo dokonuje<br />
się w oparciu o przebite ciało i życie bez nagany. Zranione ręce, przebity bok, pokaleczone<br />
stopy, wstawiają się za grzesznikiem, którego zbawienie kupione zostało za tak wielką<br />
cenę. {WB 221.2}<br />
„Rada pokoju będzie między nimi obiema”. Miłość Ojca, nie mniejsza niż Syna, jest<br />
źródłem zbawienia dla zgubionej ludzkości. Zanim Jezus odszedł, powiedział do swoich<br />
uczniów: „Nie mówię wam, że Ja prosić będę Ojca za was, albowiem sam Ojciec miłuje<br />
was”. Jana 16,26-27. „Bóg w Chrystusie świat z sobą pojednał”. 2 Koryntian 5,19.<br />
„Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto<br />
weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny”. Jana 3,16. {WB 221.3}<br />
Na pytanie, co to jest świątynia, Pismo Święte daje więc wyraźną odpowiedź. Użyty w<br />
Biblii wyraz „świątynia” odnosi się, po pierwsze, do wzniesionego przez Mojżesza<br />
przybytku Pana jako kopii rzeczy niebiańskich, a po drugie do „prawdziwej” świątyni<br />
znajdującej się w niebie, której symbolem była świątynia ziemska. Z chwilą śmierci<br />
Chrystusa symboliczna służba w świątyni starotestamentowej zakończyła się. Prawdziwa<br />
świątynia, znajdująca się w niebie, jest świątynią nowego przymierza. Ponieważ proroctwa<br />
z Księgi Daniela 8,14 wypełniły się w czasach nowego przymierza, świątynia, do której się<br />
odnoszą, musi być świątynią tegoż przymierza. Przy końcu 2300 proroczych dni, w roku<br />
1844, na ziemi nie było starotestamentowej świątyni od wielu już wieków. Dlatego<br />
proroctwo: „aż do dwóch tysięcy trzystu wieczorów i poranków, wtedy świątynia będzie<br />
oczyszczona” dotyczy bezsprzecznie świątyni w niebie. {WB 221.4}<br />
Trzeba jednak jeszcze odpowiedzieć na najważniejsze pytanie: Co to jest oczyszczenie<br />
świątyni? Stary Testament stwierdza, że służba odbywała się w świątyni ziemskiej. Ale czy<br />
może być oczyszczone coś w niebie? W dziewiątym rozdziale Listu do Hebrajczyków<br />
znajduje się wypowiedź na temat oczyszczenia zarówno ziemskiej, jak i niebieskiej<br />
świątyni. „A według zakonu niemal wszystko bywa oczyszczone krwią, i bez rozlania krwi<br />
nie ma odpuszczenia. Jest więc rzeczą konieczną, aby odbicia rzeczy niebieskich były<br />
oczyszczone tymi sposobami, same zaś rzeczy niebieskie lepszymi ofiarami, aniżeli<br />
te”. Hebrajczyków 9,22-23. „Lepszą ofiarą” stała się krew Chrystusa. {WB 221.5}<br />
279
Change language