Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
złoty „ołtarz”. Ich odpowiednikami w świątyni ziemskiej były złoty świecznik i ołtarz<br />
kadzenia. Potem „otworzyła się świątynia Boża, która jest w niebie” (Objawienie 11,19) i<br />
apostoł ujrzał miejsce najświętsze znajdujące się za drugą zasłoną. Tutaj zobaczył „Skrzynię<br />
Przymierza” podobną do tej, jaką uczynił Mojżesz, aby przechowywać w niej prawo<br />
Boże. {WB 220.3}<br />
W ten sposób ci, którzy studiowali to zagadnienie, znaleźli bezsporne dowody istnienia<br />
świątyni w niebie. Mojżesz zbudował ziemską świątynię według wzoru, jaki został mu<br />
pokazany przez Boga. Apostoł Paweł uczy, że wzorem tym była prawdziwa świątynia<br />
znajdująca się w niebie, zaś apostoł Jan poświadcza, że widział tę świątynię. {WB 220.4}<br />
W świątyni niebiańskiej — w miejscu, w którym przebywa Bóg, znajduje się Jego tron<br />
sprawiedliwości i sądu. Jest też tam w miejscu najświętszym Jego zakon — wielkie prawo,<br />
według którego sądzeni będą wszyscy ludzie. Arka przymierza, zawierająca tablice z<br />
wypisanym na nich prawem, jest nakryta ubłagalnią, przed którą Chrystus ofiarowuje za<br />
grzesznika swoją krew. W ten sposób zobrazowany jest związek sprawiedliwości z<br />
miłosierdziem w planie zbawienia ludzi. Tego rodzaju związek mogła ustanowić i<br />
zrealizować jedynie Nieskończona Mądrość i Moc. Jest to związek, który napawa całe niebo<br />
zdumieniem i uwielbieniem. Spoglądający na ubłagalnię w ziemskiej świątyni cherubinowie<br />
symbolizowali zainteresowanie zastępów nieba, z jakim śledzą one dzieło zbawienia. Jest to<br />
tajemnica łaski — że Bóg jest sprawiedliwy, a jednocześnie może usprawiedliwić<br />
pokutującego grzesznika i odnowić społeczność z upadłym rodzajem ludzkim, że Chrystus<br />
tak się zniżył, iż wydobył z dna grzechu niezliczone rzesze ludzi i odział ich w białą szatę<br />
swojej sprawiedliwości, aby mogli połączyć się z zastępami aniołów, którzy nigdy nie<br />
zgrzeszyli, i by mogli wiecznie przebywać w obecności Boga. {WB 220.5}<br />
Proroctwo Zachariasza, mówiąc o Tym, „którego imię brzmi Latorośl”, obrazuje dzieło<br />
Chrystusa jako orędownika człowieka. Prorok mówi: „Bo ten ma wystawić Kościół Panu,<br />
ten zaś przyniesie sławę i siedzieć i panować będzie na stolicy swojej, i będzie kapłanem na<br />
stolicy swojej, a rada pokoju między nimi obiema”. Zachariasza 6,13 (BG). {WB 220.6}<br />
„Ten ma wystawić Kościół Panu”. Przez swą ofiarę i pośrednictwo Chrystus jest<br />
zarówno fundamentem, jak i budowniczym Kościoła Bożego. Apostoł Paweł wskazuje na<br />
Niego jako na kamień węgielny, „na którym cała budowa mocno spojona rośnie w<br />
przybytek święty w Panu, na którym i wy się wespół budujecie na mieszkanie Boże w<br />
Duchu”. Efezjan 2,21-22. {WB 220.7}<br />
„Ten zaś przyniesie sławę”. Do Chrystusa należy chwała i sława z powodu zbawienia<br />
grzesznej ludzkości. Przez nie kończące się lata wieczności zbawieni będą śpiewać: „Jemu,<br />
który miłuje nas i który wyzwolił nas z grzechów naszych przez krew swoją (...) niech<br />
będzie chwała i moc na wieki wieków”. Objawienie 1,5-6. {WB 221.1}<br />
278
Change language