Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
świątynia”. Wszystkie poprzednio wymienione proroctwa wypełniły się w ściśle<br />
określonym przez nie czasie. W świetle tych obliczeń wszystko było jasne i<br />
zharmonizowane, nie znaleziono jedynie wydarzenia, które odpowiadałoby oczyszczeniu<br />
świątyni w roku 1844. Przeczenie temu, że 2300 proroczych dni skończyło się w tym czasie,<br />
byłoby obaleniem całej interpretacji proroctwa, którą potwierdzało bezbłędne wypełnienie<br />
się pozostałych jego szczegółów. {WB 217.3}<br />
Jednak Bóg kierował swym ludem w wielkim ruchu adwentowym. Jego moc i chwała<br />
towarzyszyły temu dziełu i Pan nie chciał, by skończyło się wyłącznie rozczarowaniem, by<br />
uznano je za przejaw fanatycznego podniecenia. Nie mógł pozwolić, aby Jego Słowo okryte<br />
było mgłą niepewności i zwątpienia. Choć wielu odrzuciło swe poprzednie obliczenia<br />
proroczych okresów i zaprzeczyło słuszności opartego na nich ruchu, to jednak inni nie<br />
chcieli porzucić zasad swej wiary i doświadczeń potwierdzonych przez Biblię oraz<br />
świadectwo Ducha Świętego. Wierzyli mocno, że w badaniu proroctw przyjęli właściwe<br />
metody interpretacji, i że ich obowiązkiem jest zachowanie zdobytych już prawd oraz dalsze<br />
studiowanie Pisma Świętego. Z żarliwą modlitwą weryfikowali swoje poglądy i starali się<br />
odnaleźć popełniony błąd. Nie znalazłszy błędu w rachubie proroczych okresów, skierowali<br />
swą uwagę na zagadnienie świątyni. {WB 218.1}<br />
W swych poszukiwaniach nie znaleźli żadnego biblijnego dowodu, który popierałby<br />
powszechny pogląd, że ziemia jest świątynią, doszukali się natomiast w Piśmie Świętym<br />
pełnego wyjaśnienia problemu świątyni, jej istoty, umiejscowienia i sprawowanej w niej<br />
służby. Świadectwo natchnionych pisarzy było tak wyraźne i bogate, że nie mogła powstać<br />
w tym względzie żadna wątpliwość. Apostoł Paweł w Liście do Hebrajczyków mówi:<br />
„Wprawdzie i pierwsze przymierze miało przepisy o służbie Bożej i ziemską świątynię.<br />
Wystawiony został bowiem przybytek, którego część przednia nazywa się miejscem<br />
świętym, a w niej znajdowały się świecznik i stół, i chleby pokładne, Za drugą zaś zasłoną<br />
był przybytek, zwany miejscem najświętszym, mieszczący złotą kadzielnicę i Skrzynię<br />
Przymierza, pokrytą zewsząd złotem, w której był złoty dzban z manną i laska Aarona,<br />
która zakwitła, i tablice przymierza; nad nią zaś cherubini chwały, zacieniający wieko<br />
skrzyni”. Hebrajczyków 9,1-5. {WB 218.2}<br />
Świątynia, o której tutaj mówi apostoł Paweł, była zbudowanym przez Mojżesza na<br />
rozkaz Boży przybytkiem — mieszkaniem Najwyższego. „I wystawią mi świątynię, abym<br />
zamieszkał pośród nich” (2 Mojżeszowa 25,8) — tak brzmiało wydane Mojżeszowi<br />
polecenie, gdy ten spotkał się z Bogiem na górze Synaj. Izraelici wędrowali przez pustynię,<br />
a przybytek był tak skonstruowany, że można go było przenosić z miejsca na miejsce, mimo<br />
to był wspaniałą budowlą. Ściany świątyni składały się z pionowo ustawionych desek<br />
akacjowych, pokrytych bogato złotem i opierających się na srebrnych podstawach. Dach<br />
przybytku od strony zewnętrznej zrobiony był z zasłon i skór zwierzęcych, a od strony<br />
wewnętrznej z pięknych płócien z wyhaftowanymi na nich cherubinami. Oprócz dziedzińca,<br />
275