Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Miller, opisując te wydarzenia, stwierdził: „Nie objawia się wielkiej radości; jest ona<br />
jakby zachowywana na przyszłość, gdy ziemia i niebo będą wspólnie triumfować w<br />
niewysłowionej radości i pełni chwały. Nie słychać także okrzyków, również one są<br />
zachowywane na czas, gdy zagrzmi z nieba pieśń zwycięstwa. Śpiewacy milczą, czekają aż<br />
połączą się z zastępami aniołów i utworzą wspólny chór (...). Nie ma żadnych<br />
nieporozumień, wszyscy są jednego serca i jednej myśli”. — Bliss, Memories of W. Miller<br />
270-271. {WB 212.3}<br />
Inny uczestnik tego ruchu pisał: „Wywoływał on [ruch] rzetelne badanie serc i korzenie<br />
się przed Panem niebios. Spowodował, że ludzie przestali koncentrować się na sprawach<br />
tego świata, sprzeczności i wzajemna wrogość zaczęły znikać, a skruszeni grzeszni<br />
wyznawali swe grzechy i pełni żalu błagali Boga o przebaczenie i przyjęcie. Wywołał<br />
samouniżenie i otwarcie się serc, jakich nigdy przedtem nie byliśmy świadkami. Nasze<br />
zwiastowanie — zgodnie z tym, co Bóg nakazał prorokowi Joelowi, gdy mówił o czasie<br />
zbliżania się Jego wielkiego dnia sądu — spowodowało rozdzieranie serc, a nie szat. {WB<br />
212.4}<br />
Ludzie zwrócili się do Boga z płaczem, poszcząc i modląc się. Jak Bóg przepowiedział<br />
przez proroka Zachariasza, na dzieci Boże wylany został Duch łaski i modlitwy. Ludzie<br />
spoglądali na Tego, którego przebili; w kraju zapanował wielki smutek (...) a ci,<br />
którzy szukali Pana, wylewali przed Nim swe serca”. — Bliss, w: Advent Shield and<br />
Review I, 271, styczeń 1945. {WB 212.5}<br />
Od czasów apostolskich żaden ruch religijny nie był tak wolny od ludzkich błędów i<br />
podstępów szatana, jak ten, mający miejsce jesienią 1844 roku. Jeszcze po upływie wielu lat<br />
ci, którzy brali w nim udział i wiernie stali na skale prawdy, wciąż odczuwali uświęcający<br />
wpływ tego błogosławionego dzieła i potwierdzali, że pochodziło od Boga. {WB 213.1}<br />
Usłyszawszy okrzyk: „Oto oblubieniec, wyjdźcie na spotkanie”, oczekujący Go wierni<br />
wstali i „oporządzili swoje lampy”; studiowali Słowo Boże z nieznaną do tej pory<br />
gorliwością. Z nieba zostali zesłani aniołowie, aby pokrzepić zniechęconych i przygotować<br />
ich do przyjęcia poselstwa. Dzieło opierało się nie na mądrości ludzkiej, ale na mocy Bożej.<br />
To nie najzdolniejsi, lecz najskromniejsi i najbardziej oddani Bogu pierwsi usłuchali<br />
wezwania. Rolnicy zostawiali nie zżęte zboże na polach, a rzemieślnicy odkładali swe<br />
narzędzia, ze łzami i radością wychodzili ostrzegać innych. Ci, którzy poprzednio stali na<br />
czele ruchu, teraz należeli do ostatnich przyłączających się do niego. Kościoły na ogół<br />
zamykały drzwi przed tym poselstwem, a wielu, którzy je przyjęli, musiało opuścić swe<br />
zbory. Dzięki opatrzności Bożej głoszenie tej wieści zespoliło się z poselstwem drugiego<br />
anioła, dodając w ten sposób mocy dziełu. {WB 213.2}<br />
Wezwanie: „Oto oblubieniec, wyjdźcie na spotkanie”, nie było przedmiotem sporów,<br />
bowiem dowody Pisma Świętego były wyraźne i przekonywające, towarzyszyła im moc,<br />
268
Change language