Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Rozdział 22 — Spełnione Proroctwa<br />
Gdy czas, w którym spodziewano się powrotu Chrystusa, minął, a było to wiosną 1844<br />
roku, tych, którzy oczekiwali Jego pojawienia się, ogarnęło chwilowe zwątpienie i<br />
niepewność. Kiedy świat ogłosił ich za pokonanych i dowodził, że sami siebie zwodzili,<br />
wierzący wciąż znajdowali pociechę w Słowie Bożym. Wielu dalej studiowało Pismo<br />
Święte, by na nowo zbadać podstawy swej wiary i jeszcze raz zgłębiało proroctwa, aby<br />
lepiej je zrozumieć. Świadectwo Biblii potwierdzało ich stanowisko w sposób jasny i<br />
zdecydowany. Wszystkie znaki, co do których nie mogli się pomylić, wskazywały na bliskie<br />
przyjście Chrystusa. Wyjątkowe błogosławieństwa Pana, widoczne w fakcie nawracania się<br />
grzeszników i odnowienia życia duchowego chrześcijan, były dowodem, że ogłoszone<br />
poselstwo rzeczywiście pochodziło z nieba. I choć wierzący nie potrafili wyjaśnić powodu<br />
swego rozczarowania, to jednak byli przekonani, że w przeżytych doświadczeniach<br />
prowadziła ich ręka Boża. {WB 207.1}<br />
Proroctwa, wskazujące na czas powtórnego przyjścia Chrystusa, połączone były ze<br />
wskazówkami i radami, które szczególnie dotyczyły stanu niepewności, w jakim się znaleźli<br />
i zachęcały ich do cierpliwego oczekiwania w wierze na czas, kiedy to, czego teraz nie<br />
rozumieli, zostanie im wyjaśnione. {WB 207.2}<br />
Jednym z tych proroctw była przepowiednia Habakuka: „Muszę stanąć na mym<br />
posterunku, udać się na basztę, muszę wypatrywać i baczyć, co mi powie, co odpowie na<br />
moją skargę. I odpowiedział mi Pan mówiąc: Zapisz to, co widziałeś, i wyryj to na<br />
tablicach, aby to można szybko przeczytać. Gdyż widzenie dotyczy oznaczonego czasu i<br />
wypełni się niezawodnie. Jeżeli się odwleka, wyczekuj go, gdyż na pewno się spełni, nie<br />
opóźni się. Oto człowiek niesprawiedliwy nie zazna spokoju duszy, ale sprawiedliwy z<br />
wiary żyć będzie”. Habakuka 2,1-4. {WB 207.3}<br />
Już na początku roku 1842 wskazówka dana w proroctwie: „Zapisz to, co widziałeś, i<br />
wyryj to na tablicach, aby to można szybko przeczytać” skłoniła Charlesa Fitcha do<br />
przygotowania wykresu ilustrującego widzenia proroka Daniela i apostoła Jana (z ostatniej<br />
księgi Nowego Testamentu). Opublikowanie tego wykresu uważano za wypełnienie<br />
polecenia danego przez Habakuka. Nikt jednak nie zwrócił wtedy uwagi na to, że owa<br />
przepowiednia wspomina także o pozornej zwłoce w spełnieniu się widzenia — o czasie<br />
wyczekiwania. Po rozczarowaniu, jakiego doznali wierni w Ameryce, tekst: „Widzenie<br />
dotyczy oznaczonego czasu i wypełni się niezawodnie. Jeżeli się odwleka, wyczekuj go,<br />
gdyż na pewno się spełni, a nie opóźni się (...). (...) sprawiedliwy z wiary żyć będzie”,<br />
okazał się dla nich bardzo ważny. {WB 207.4}<br />
261
Change language