Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
poświęcony Chrystusowi”. — Dr Richard Challoner, The Catholic Christian Instructed,<br />
wstęp, 21-22. {WB 202.3}<br />
Dr Hopkins w rozprawie o tysiącletnim królestwie pisze: „Nie mamy żadnego powodu,<br />
by przypisywać antychrześcijańskiego ducha i jego praktyk jedynie tak zwanemu<br />
Kościołowi rzymskiemu. Kościoły protestanckie posiadają w sobie wiele z antychrysta i<br />
dalekie są od tego, aby być wolnymi od zepsucia i niezbożności”. — Samuel Hopkins,<br />
Works II, 328. {WB 203.1}<br />
O odłączeniu się Kościoła prezbiteriańskiego od Rzymu pisze dr Guthrie: „Przed trzystu<br />
laty Kościół nasz, mający na swym sztandarze otwartą Biblię i hasło: «Badajcie Pismo»,<br />
opuścił bramy Rzymu”. Potem stawia znamienne pytanie: „Czy wyszedł czysty z<br />
Babilonu?” — Thomas Guthrie, The Gospel in Ezekiel 237. {WB 203.2}<br />
„Kościół Anglikański — mówi Spurgeon — wydaje się całkowicie przesiąknięty nauką,<br />
że zbawienie osiąga się przez przyjmowanie sakramentów, ale dysydenci pozostają pod<br />
takim samym wpływem filozoficznego ateizmu. Ci, których ocenialiśmy lepiej, jeden po<br />
drugim porzucają główne zasady wiary. Jestem przekonany, że Kościół zżera godna<br />
potępienia niewiara, która ma jeszcze odwagę przemawiać z ambony i nazywać siebie<br />
chrześcijańską”. {WB 203.3}<br />
Co było źródłem tego wielkiego upadku? W jaki sposób Kościół odszedł od prostoty<br />
ewangelii? Otóż stało się to przez przyjęcie pewnych zwyczajów pogan, aby ułatwić im<br />
przyjęcie chrześcijaństwa. Apostoł Paweł mówił o tym już w czasach, w których żył:<br />
„Albowiem tajemna moc nieprawości już działa”. 2 Tesaloniczan 2,7. Za życia apostołów<br />
Kościół na ogół zachowywał czystość wiary, ale „pod koniec drugiego wieku w większości<br />
zborów nastąpiła zmiana: znikła pierwotna prostota i gdy uczniowie apostolscy wymarli,<br />
przyszło młode pokolenie ich dzieci, które wraz z prozelitami niepostrzeżenie uformowały<br />
nowy profil Kościoła”. — Robert Robinson, Ecclesiastical Researches, cz. IV, par. 17, 51.<br />
Ażeby zdobyć dalszych wyznawców nie stosowano się już tak dokładnie do wzniosłych<br />
zasad wiary chrześcijańskiej; w rezultacie „fala pogaństwa, która wpłynęła do Kościoła,<br />
wniosła do niego swoje zwyczaje, praktyki i bałwochwalstwo”. — Gavazzi, Lectures 278.<br />
Ponieważ religia chrześcijańska zapewniła sobie przychylność i poparcie ze strony władców<br />
świeckich, została nominalnie przyjęta przez wielkie masy, ale „wielu z nich choć pozornie<br />
byli chrześcijanami, pozostało nadal poganami, modlącymi się w skrytości do swoich<br />
bożków”. — Tamże 278. {WB 203.4}<br />
Czy ta sama kolej rzeczy nie powtarza się prawie w każdym Kościele, który nazywa się<br />
„protestanckim”? Po śmierci założycieli ożywionych prawdziwym duchem reformacji na<br />
czoło wysuwają się ich następcy, którzy kształtują Kościół na nowo: „Potomkowie<br />
reformatorów z jednej strony ślepo trzymają się zasad wiary swoich ojców, nie przyjmując<br />
żadnej innej prawdy ponad to, co zostało im przekazane, z drugiej zaś, nie idą za<br />
256
Change language