Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Takie błogosławieństwa otrzymali ci, którzy przyjęli poselstwo drugiego adwentu.<br />
Pochodzili z różnych wyznań religijnych, ale zburzyli wszystkie związane z tym bariery,<br />
odrzucili wszelkie kolidujące ze sobą zasady wiary, porzucili sprzeczną z Pismem Świętym<br />
nadzieję na tysiącletnie królestwo pokoju na ziemi, sprostowali fałszywe poglądy dotyczące<br />
powtórnego przyjścia Chrystusa, usunęli z serc pychę i chęć przypodobania się światu, a<br />
także naprawili popełnione zło; serca połączyły się w serdecznej przyjaźni, zapanowały<br />
miłość i pokój. Skoro nauka ta dokonała tego wszystkiego dla nielicznych, którzy ją<br />
przyjęli, mogłaby dokonać tego samego dla tych wszystkich, którzy chcieliby ją<br />
zaakceptować. {WB 200.4}<br />
Kościoły jednak na ogół nie przyjęły ostrzeżenia. Duszpasterze, którzy „jako straż domu<br />
izraelskiego” pierwsi powinni byli poznać znaki zwiastujące powrót Chrystusa, nie<br />
rozpoznali prawdy ani ze świadectw proroków, ani ze znaków czasu. Ponieważ ich serca<br />
wypełniały świeckie nadzieje i aspiracje, miłość do Boga i wiara w Jego Słowo oziębła. Nic<br />
więc dziwnego, że nauka o drugim adwencie wzbudziła w nich tylko niewiarę i<br />
uprzedzenia. Fakt, że poselstwo to zwiastowane było głównie przez osoby świeckie,<br />
wysuwano jako dowód przeciwko niemu. Jak za dawnych czasów zakwestionowano<br />
świadectwo Słowa Bożego: „Czy uwierzyli jemu starsi lub ktoś z faryzeuszów?” — pytali<br />
duchowni. Ponieważ przekonali się, że trudno jest zbijać dowody pochodzące z rachuby<br />
proroczych okresów czasu, wielu zaniechało wszelkich studiów nad proroctwami ucząc, że<br />
księgi te są zapieczętowane i nie mogą być zrozumiane. Tłumy, które ślepo wierzyły swoim<br />
duszpasterzom, nie chciały słuchać ostrzeżenia, inni, choć byli przekonani o słuszności<br />
głoszonej nauki, nie odważyli się jednak wyznać prawdy, aby „nie wyłączono ich z<br />
synagogi”. Poselstwo, jakie Bóg zesłał w celu doświadczenia i oczyszczenia Kościoła,<br />
ujawniło zbyt dokładnie, jak wielka była liczba tych, którzy swe serca ofiarowali światu<br />
zamiast Chrystusowi. Więzy łączące ich z doczesnością były silniejsze niż te skierowane ku<br />
niebu. Usłuchali głosu świeckiej mądrości i odwrócili się od sięgającego w głąb serca<br />
poselstwa prawdy. {WB 200.5}<br />
Nie przyjmując ostrzeżenia pierwszego anioła odrzucili lekarstwo, jakie Bóg<br />
przygotował w celu ich uzdrowienia. Wzgardzili posłańcem, który pomógłby im usunąć zło<br />
dzielące ich od Boga i zaczęli szukać przyjaźni ze światem. W tym właśnie tkwiła<br />
przyczyna owego zgubnego zeświecczenia, odstępstwa i duchowej śmierci, jakie panowały<br />
w Kościołach w roku 1844. {WB 201.1}<br />
W czternastym rozdziale Apokalipsy Jana za pierwszym aniołem następuje drugi, który<br />
głosi: „Upadł, upadł wielki Babilon, który napoił wszystkie narody winem szaleńczej<br />
rozpusty”. Objawienie 14,8. Wyrażenie „Babilon” pochodzi od słowa „Babel” i oznacza<br />
zamieszanie. Jest ono używane w Piśmie Świętym dla określenia fałszywych albo<br />
odstępczych religii. W siedemnastym rozdziale Apokalipsy Jana „Babilon” ukazany jest<br />
253
Change language