Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
przyczyny takiego stanu rzeczy, to jednak sam fakt był sygnalizowany i szeroko<br />
komentowany zarówno w prasie, jak i w kazaniach. {WB 198.4}<br />
Podczas zebrania prezbiterianów w Filadelfii pastor Barnes, autor znanego komentarza<br />
biblijnego, a także duszpasterz jednego z ważniejszych Kościołów tego miasta, oświadczył,<br />
że „od dwudziestu lat sprawuje urząd duchownego i jeszcze nigdy, aż do ostatniej<br />
uroczystości Wieczerzy Pańskiej, nie udzielał komunii tak małej liczbie członków<br />
swego Kościoła”. „Teraz nie ma już żadnych przebudzeń, żadnych nawróceń, nie widać<br />
wśród wyznawców jakiegokolwiek wzrostu w łasce Bożej i nikt już nie przychodzi do mnie,<br />
aby porozmawiać o zbawieniu. Wraz ze wzrostem stosunków handlowych, w obliczu<br />
wspaniałych perspektyw rozwoju przemysłu, rośnie zainteresowanie sprawami doczesnymi.<br />
Taki stan rzeczy ma miejsce w Kościołach wszystkich wyznań”. — Congregational Journal,<br />
23 maj 1844. {WB 198.5}<br />
W lutym tego samego roku prof. Finney z Kolegium w Oberlin powiedział: „Byliśmy<br />
naocznymi świadkami, jak Kościoły protestanckie naszego kraju niechętnie albo wrogo<br />
nastawiały się do proponowanych zmian i reform. Były co prawda wyjątki, ale nie tak<br />
wielkie, by nie uznać tego zjawiska za powszechne. Dostrzegliśmy jeszcze jeden, poparty<br />
dowodami fakt: prawie całkowity brak odradzającego wpływu w Kościołach. Duchowa<br />
tępota przenika prawie wszystkich, sięga niesamowicie głęboko. Potwierdza to prasa<br />
religijna całego kraju (...). Ogromna liczba członków Kościoła podąża za panującą modą,<br />
łączą się oni z niepobożnymi na różnych zabawach, uroczystościach itd. (...) ale nie ma<br />
potrzeby dalszego rozwijania tego przykrego tematu. Wystarczy wzrastająca ilość<br />
dowodów, że Kościoły w smutny sposób pogrążają się w swym upadku. Bardzo daleko<br />
odeszły od Pana, a On się od nich odwrócił”. {WB 199.1}<br />
Jeden z piszących do Religious Telescope stwierdził: „Nigdy dotąd nie byliśmy<br />
świadkami tak powszechnego upadku religijności, jak właśnie teraz. Kościół naprawdę<br />
powinien się przebudzić i zbadać przyczynę tego nieszczęścia, bowiem każdy, kto miłuje<br />
Syjon, musi traktować ten stan jako nieszczęście. Jeżeli zważymy na bardzo rzadkie<br />
przypadki nawrócenia się, a z drugiej strony na bezprzykładny brak skruchy oraz<br />
zatwardziałość grzeszników, mimo woli wykrzykniemy: «Czyż Bóg zapomniał o swej łasce,<br />
czyż drzwi miłosierdzia są już zamknięte?»”. {WB 199.2}<br />
Przyczyna takiego stanu tkwi zawsze w Kościele. Duchowa ciemność, która ogarnia<br />
narody, Kościoły i pojedyncze osoby nie jest spowodowana dowolnym wstrzymywaniem<br />
wspomagającej łaski Bożej przez Pana, lecz zaniedbaniem albo odrzuceniem światła niebios<br />
przez człowieka. Doskonałym tego przykładem jest historia narodu żydowskiego za czasów<br />
Jezusa. Ponieważ poświęcili się oni sprawom doczesności i zapomnieli o Bogu oraz Jego<br />
Słowie, ich umysły zaciemniły się, serca zaś stały się ziemskie i zmysłowe. Nie wiedzieli<br />
nic o przyjściu Mesjasza i w swej pysze oraz niewierze odrzucili Zbawiciela. Jednak nawet<br />
251
Change language