Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
których wiara w powtórne przyjście Jezusa nie została jeszcze wypróbowana. Wielu było<br />
zwiedzionych przez mężów, żony, rodziców, dzieci, i przekonano ich, że nawet słuchanie<br />
takich herezji, jakich nauczają adwentyści, jest grzechem. Aniołom polecono czujnie strzec<br />
wątpiących, bowiem miało na nich spłynąć z tronu Bożego jeszcze inne światło. {WB<br />
196.4}<br />
Z niewymowną tęsknotą wszyscy, którzy przyjęli poselstwo, wyczekiwali przyjścia<br />
Zbawiciela. Czas oczekiwanego spotkania był tuż u drzwi. Zbliżali się do tej godziny ze<br />
spokojną powagą. Trwali w błogiej łączności z Bogiem, pragnąc pokoju, który stanie się ich<br />
udziałem w przyszłej chwale. Nikt z tych, którzy doświadczyli tej nadziei i ufności, nie<br />
może zapomnieć wspaniałych godzin oczekiwania. Na kilka tygodni przed wyznaczonym<br />
czasem większość poniechała wielu codziennych spraw. Szczerze wierzący troskliwie<br />
badali każdą swoją myśl i każde uczucie, jak gdyby spoczywali na łożu śmierci a ich oczy<br />
miały za chwilę zamknąć się na wieki. Nie szyto „szat wniebowstąpienia” ale wszyscy czuli<br />
konieczność wewnętrznego przygotowania się na spotkanie Zbawiciela.26 Ich białymi<br />
szatami były czystość serc i charakter oczyszczony z grzechu przez pojednawczą krew<br />
Chrystusa. Gdyby tak dziś lud Boży posiadał tego przenikającego serca ducha i tak samą<br />
poważną, zdecydowaną wiarę! Gdyby w ten sam sposób korzył się przed Panem i swe<br />
prośby słał przed tron Boży, byłby w posiadaniu daleko wspanialszych doświadczeń. Zbyt<br />
mało jest dziś modlitwy, zbyt mało właściwego przekonania o grzechu, a brak żywej wiary<br />
pozostawia niejednego bez daru łaski, tak obficie okazywanej przez naszego<br />
Zbawiciela. {WB 196.5}<br />
Pan zamierzał wypróbować swój lud. Jego ręka przykryła błąd popełniony przy<br />
wyliczaniu proroczego czasu. Adwentyści nie zauważyli go, nie odkryli go także ich<br />
najbardziej uzdolnieni przeciwnicy, którzy mówili: „Wasze wyliczenie proroczego czasu<br />
jest dobre. Rzeczywiście nastąpi jakieś nadzwyczajne wydarzenie, ale nie to, które<br />
przepowiada pan Miller. Jest to nawrócenie się świata, a nie powtórne przyjście<br />
Chrystusa”.27 {WB 197.1}<br />
Oczekiwany czas minął, a Chrystus nie przyszedł, by zbawić swój lud. Wszyscy, którzy<br />
ze szczerą wiarą i gorącą miłością czekali na Zbawiciela, doznali gorzkiego rozczarowania.<br />
Jednak Pan zrealizował swój zamiar, bowiem doświadczył tych, co twierdzili, że czekają na<br />
Jego przyjście. Wśród nich było wielu takich, którymi powodował jedynie strach. Ich<br />
deklaracje wiary nie zmieniły ani ich serc, ani trybu życia. Kiedy oczekiwane wydarzenie<br />
nie nastąpiło, ludzie ci oświadczyli, że nie są rozczarowani, ponieważ tak naprawdę nigdy<br />
nie wierzyli, że Chrystus przyjdzie. Byli pierwszymi spośród tych, którzy szydzili z<br />
wierzących z powodu doznanego przez nich rozczarowania. {WB 197.2}<br />
Jednak Jezus i rzesze mieszkańców nieba z miłością i współczuciem spoglądali na<br />
doświadczonych i rozczarowanych, a mimo to nadal wiernych Panu. Gdyby można było<br />
248
Change language