Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Rozdział 20 — Wielkie Przebudzenie Religijne<br />
Proroctwo zawarte w poselstwie pierwszego anioła z czternastego rozdziału Apokalipsy<br />
Jana przepowiada wielkie przebudzenie religijne, mające nastąpić na skutek głoszenia<br />
wieści o powtórnym przyjściu Chrystusa. W proroctwie tym przedstawiony jest anioł lecący<br />
„przez środek nieba, który ma ewangelię wieczną, aby ją zwiastować mieszkańcom ziemi, i<br />
wszystkim narodom, i plemionom i językom, i ludom”. Objawienie 14,6. „Donośnym<br />
głosem” zwiastuje wieść: „Bójcie się Boga i oddajcie mu chwałę, gdyż nadeszła godzina<br />
sądu jego, i oddajcie pokłon temu, który stworzył niebo i ziemię, i morze i źródła<br />
wód”. Objawienie 14,7. {WB 187.1}<br />
Fakt, że zwiastunem tego poselstwa jest anioł, nie jest bez znaczenia. Przez świętość,<br />
chwałę i moc posłańca z nieba Boska Mądrość chciała ukazać wzniosły charakter dzieła<br />
przedstawionego w poselstwie, a także moc i chwałę, jakie będą mu towarzyszyć. Lot anioła<br />
„przez środek nieba” i „donośny glos”, z jakim zwiastowana jest ta wieść, a także gloszenie<br />
jej „mieszkańcom ziemi i wszystkim narodom, i plemionom, i językom, i ludom”, wskazuje<br />
na szybkość rozwoju i światowy zasięg ruchu. {WB 187.2}<br />
Samo poselstwo rzuca też światło na czas powstania ruchu. Powiedziane jest, że<br />
wezwanie głoszone przez anioła jest częścią składową „ewangelii wiecznej” i oznajmia<br />
rozpoczęcie się sądu. Wieść o zbawieniu była głoszona przez wszystkie wieki, ale poselstwo<br />
o „godzinie sądu” stanowi tę część ewangelii, która może być zwiastowana w czasach<br />
ostatecznych, gdyż tylko wtedy będzie prawdą, że nastała godzina sądu. Proroctwa<br />
przedstawiają ciąg wydarzeń, które prowadzą do rozpoczęcia się sądu. Odnosi się to<br />
szczególnie do Księgi Daniela, ale tę część proroctwa, która dotyczyła ostatnich dni, Daniel<br />
miał zamknąć i zapieczętować „aż do czasu ostatecznego”. Daniela 12,4. Dopiero wtedy,<br />
gdy nadszedł czas, mogło być ogłoszone poselstwo o sądzie w oparciu o wypełnienie się<br />
wyżej wspomnianych proroctw. Prorok stwierdził, że w ostateczne dni „wielu będzie to<br />
badać i wzrośnie poznanie”. Daniela 12,4. {WB 187.3}<br />
Apostoł Paweł ostrzegał zbór w Tesalonikach, aby nie oczekiwał przyjścia Chrystusa za<br />
swoich dni: „dzień Pański (...) nie nastanie pierwej, zanim nie przyjdzie odstępstwo i nie<br />
objawi się człowiek niegodziwości, syn zatracenia”. 2 Tesaloniczan 2,2-3. Dopiero po<br />
wielkim, odstępstwie, po długich rządach „człowieka niegodziwości”, można oczekiwać<br />
powrotu naszego Pana. „Człowiek niegodziwości”, określony także jako „syn zatracenia”,<br />
„tajemnica nieprawości” oraz „ów niegodziwiec”, symbolizuje papiestwo, które według<br />
proroczej przepowiedni miało sprawować rządy przez 1260 lat. Czas ten skończył się w<br />
roku 1798. Przyjście Chrystusa nie mogło mieć więc miejsca przed tym okresem.<br />
Ostrzeżenie Pawła dotyczy zatem wszystkich chrześcijan żyjących przed rokiem 1798.<br />
236
Change language