Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Jezusa i zapłonęły w nich serca, kiedy słuchali Jego słów, gdy spoglądali na głowę, ręce i<br />
nogi poranione dla nich, gdy przed swoim wniebowstąpieniem Jezus zaprowadził ich aż do<br />
Betlejem i błogosławiąc wzniósł ręce, i rozkazał im: „Idąc na cały świat, głoście<br />
ewangelię wszystkiemu stworzeniu” (Marka 16,15), a potem dodał: „Oto ja jestem z wami<br />
po wszystkie dni” (Mateusza 28,20), gdy w dniu Pięćdziesiątnicy zstąpił obiecany<br />
Pocieszyciel i obdarzył ich mocą z wysokości, a wierzących napełniała porywająca<br />
świadomość obecności ich zmartwychwstałego Pana — czyż mogliby po tych<br />
doświadczeniach — choćby ich droga miała prowadzić przez poświęcenie i męczeńską<br />
śmierć zamienić ewangelię łaski i „koronę sprawiedliwości”, którą mieli otrzymać przy<br />
powtórnym przyjściu Zbawiciela, na chwałę i tron ziemski, co było ich wcześniejszą<br />
nadzieją? Ten, który „potrafi daleko więcej uczynić ponad to wszystko, o co prosimy albo o<br />
czym myślimy” (Efezjan 3,20), zagwarantował im oprócz wspólnoty swoich cierpień także<br />
udział w Jego radości — radości przyprowadzenia wielu do chwały, radości<br />
nieprzewidzianej, „wiecznej, ponad wszelką miarę zacnej chwały”, wobec której — jak<br />
mówi apostoł Paweł nasz „nieznaczny i chwilowy ucisk” (2 Koryntian 4,17) nic nie<br />
znaczy. {WB 184.3}<br />
Doświadczenia uczniów, którzy głosili „ewangelię królestwa” przy pierwszym przyjściu<br />
Chrystusa, mają swój odpowiednik w doświadczeniach tych, którzy głosili poselstwo o Jego<br />
powtórnym przyjściu. Podobnie jak uczniowie, którzy wyszli i nauczali: „Wypełnił się czas<br />
i przybliżyło się Królestwo Boże” (Marka 1,15), tak i Miller oraz jego współpracownicy<br />
głosili, że najdłuższy i ostatni proroczy okres czasu, o jakim mówi Biblia, zbliża się ku<br />
końcowi, że nadchodzi sąd i wkrótce ustanowione zostanie królestwo wieczne. Poselstwo<br />
uczniów dotyczące czasu opierało się na siedemdziesięciu tygodniach z dziewiątego<br />
rozdziału Księgi Daniela. Natomiast Miller i jego towarzysze głosili zakończenie 2300 dni z<br />
Księgi Daniela 8,14, których wspomniane siedemdziesiąt tygodni były fragmentem.<br />
Obydwa poselstwa bazowały na wypełnieniu się różnych części tego samego proroczego<br />
okresu. {WB 185.1}<br />
Podobnie jak uczniowie Chrystusa, tak William Miller i jego współpracownicy nie<br />
rozumieli w pełni sensu poselstwa, które głosili. Zakorzenione w Kościele błędy<br />
uniemożliwiały im uzyskanie prawidłowego zrozumienia jednego ze szczegółów proroctwa.<br />
Dlatego choć głosili otrzymane od Boga poselstwo, to jednak przez niewłaściwe<br />
zrozumienie jego znaczenia doznali wielkiego rozczarowania. {WB 185.2}<br />
Wyjaśniając czternasty werset ósmego rozdziału Księgi Daniela: „Aż do wieczora i do<br />
poranku dni dwa tysiące trzysta, a będzie oczyszczona świątynia” — Miller, jak już<br />
powiedziano, przyjął powszechnie panujący pogląd, że ziemia jest świątynią, a<br />
oczyszczenie świątyni symbolizuje oczyszczenie ziemi przez ogień po przyjściu Chrystusa.<br />
Kiedy stwierdził, że koniec 2300 dni jest dokładnie określony, doszedł do wniosku, że<br />
nastąpi wówczas powtórne przyjście Zbawiciela. Jego błąd w tym miejscu powstał na<br />
233
Change language