Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
służby. Głosił On poselstwo zbawienia i „przemawiał z mocą”. Łukasza 4,32. Słuchacze<br />
byli przekonani, że to, co mówił, pochodziło z nieba. Słowo i Duch Boży potwierdziły<br />
boskie zesłanie Syna Bożego. {WB 182.5}<br />
Uczniowie wciąż jeszcze trwali w swej niewygaszonej miłości przy ukochanym Mistrzu,<br />
a mimo to byli pełni niepewności i wątpliwości. W udręce nie pamiętali o słowach<br />
Chrystusa, które mówiły o Jego cierpieniach i śmierci. Gdyby Jezus był prawdziwym<br />
Mesjaszem, czy byliby pogrążeni w takim smutku i rozczarowaniu? To pytanie dręczyło ich<br />
podczas beznadziejnych godzin owej soboty, która dzieliła śmierć Chrystusa od Jego<br />
zmartwychwstania. {WB 182.6}<br />
Chociaż uczniów spowiła ciemna noc smutku, nie byli jednak opuszczeni. Prorok<br />
powiedział: „Chociaż siedzę w ciemności, jednak Pan jest moją światłością (...) wyprowadzi<br />
mię na światło, abym ujrzał jego sprawiedliwość”. Micheasza 7,8-9. „Ciemność nic nie<br />
ukryje przed tobą, a noc jest jasna jak dzień, ciemność jest dla ciebie jak światło”. Psalmów<br />
139,12. Bóg powiedział: „Światło świeci prawym w ciemności”. Psalmów 112,4. „I<br />
poprowadzę ślepych drogą, której nie znają, ścieżkami im nieznanymi ich powiodę,<br />
ciemność przed nimi obrócę w jasność, a miejsca nierówne w równinę. Oto rzeczy, których<br />
dokonam i nie zaniedbam ich”. Izajasza 42,16. {WB 182.7}<br />
Wieść, jaką uczniowie głosili w imieniu Pana, była pod każdym względem prawdziwa, a<br />
wydarzenia, na które wskazywała, właśnie się rozgrywały. „Wypełnił się czas i przybliżyło<br />
się Królestwo Boże” — to było ich poselstwo. Kiedy zakończył się „czas”, to znaczy<br />
sześćdziesiąt dziewięć tygodni z dziewiątego rozdziału Księgi Daniela, które miały sięgać<br />
aż do czasu Mesjasza, „Pomazaniec”, czyli „Chrystus”, został pomazany przez Ducha<br />
Świętego tuż po chrzcie dokonanym przez Jana Chrzciciela w Jordanie. „Królestwo Boże”,<br />
o którym głosili, że się przybliżyło, zostało ustanowione wraz ze śmiercią Chrystusa.<br />
Królestwo to nie było, jak ich dawniej uczono, ziemskim mocarstwem. Nie będzie nim też<br />
przyszłe, nieprzemijające królestwo, które powstanie, kiedy „królestwo, władza i moc nad<br />
wszystkimi królestwami pod całym niebem będą przekazane ludowi Świętych<br />
Najwyższego. Jego królestwo jest królestwem wiecznym, a wszystkie moce jemu będą<br />
służyć i jemu będą poddane”. Daniela 7,27. Używane w Biblii wyrażenie „królestwo Boże”<br />
oznacza królestwo łaski i chwały. O tym pierwszym pisał apostoł Paweł w Liście do<br />
Hebrajczyków. Wskazawszy na Chrystusa, jako pełnego miłosierdzia Orędownika,<br />
współczującego „ze słabościami naszymi”, mówi: „Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu<br />
łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę”. Hebrajczyków 4,16. Tron łaski<br />
symbolizuje królestwo łaski, gdyż istnienie tronu wymaga istnienia królestwa. Chrystus w<br />
wielu swoich przypowieściach używał wyrażenia „królestwo niebieskie”, aby określić<br />
wpływ Bożej łaski na serca ludzi. {WB 183.1}<br />
230
Change language