Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
natychmiast muszą uciekać. Kto będzie na dachu, niech nie schodzi do domu nawet dla<br />
uratowania najcenniejszych skarbów, kto na polu lub w winnicy, niech nie wraca po<br />
wierzchnie okrycie, które zrzucił, by mu podczas gorących dni nie przeszkadzało w pracy,<br />
kto nie chce zginąć w ogólnym zniszczeniu, niech się nie waha ani przez chwilę. {WB<br />
17.6}<br />
Za panowania Heroda nie tylko znacznie upiększono Jerozolimę, lecz także uczyniono<br />
ją, jak się wówczas zdawało, twierdzą nie do zdobycia, a to dzięki wybudowaniu wież,<br />
murów i baszt, w dodatku miasto to chroniło samo jego dogodne położenie. Tego, kto by<br />
wówczas publicznie mówił o jej zniszczeniu, nazywano by panikarzem, jak w swoim czasie<br />
mówiono o Noem. Chrystus jednak powiedział: „Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje<br />
nie przeminą”. Mateusza 24,35. Z powodu grzechów zagrożono Jerozolimie zniszczeniem, a<br />
uparta niewiara jej mieszkańców przypieczętowała los miasta. {WB 17.7}<br />
Pan objawił przez proroka Micheasza: „Szukajcie tego, wy, naczelnicy domu Jakuba, i<br />
wy, wodzowie domu Izraela, którzy czujecie wstręt do prawa i wykrzywiacie wszystko, co<br />
proste! Budujecie Syjon, przelewając krew, a Jeruzalem, popełniając zbrodnię. Jego<br />
naczelnicy wymierzają sprawiedliwość za łapówki, a jego kapłani nauczają za zapłatę, jego<br />
prorocy wieszczą za pieniądze, i na Pana się powołują, mówiąc: Czy nie ma Pana wśród<br />
nas? Nie spadnie na nas nieszczęście!” Micheasza 3,9-11. {WB 17.8}<br />
Słowa te dokładnie określały zepsucie i faryzeizm mieszkańców Jerozolimy. Twierdząc,<br />
że surowo przestrzegają wszystkich przepisów prawa Bożego, łamali w<br />
rzeczywistości wszystkie jego zasady. Nienawidzili Chrystusa, ponieważ Jego czystość i<br />
świętość objawiały ich grzeszność, oskarżali Go, uważając za przyczynę wszelkiego<br />
nieszczęścia, jakie na nich spadło z powodu ich własnych grzechów. Chociaż wiedzieli, że<br />
Jezus jest niewinny, to jednak głosili, że Jego śmierć jest konieczna dla bezpieczeństwa<br />
narodu. „Jeśli go tak zostawimy, wszyscy uwierzą w niego; wtedy przyjdą Rzymianie i<br />
zabiorą naszą świątynię i nasz naród”. Jana 11,48. Mniemali, że jeżeli Chrystus zostanie<br />
ofiarowany, będą mogli utworzyć silne i jednolite państwo i zgodzili się z przekonaniem<br />
najwyższego kapłana, że lepiej jest, „by jeden człowiek umarł za lud, niż żeby wszystek ten<br />
lud zginął”. Jana 11,50. {WB 17.9}<br />
W ten sposób przywódcy żydowscy budowali Syjon, przelewając krew, a Jeruzalem<br />
nieprawością. Patrz Micheasza 3,10. A gdy zabili Zbawiciela, ponieważ ukazał im ich<br />
grzeszność, ich faryzeizm posunął się do tego stopnia, że dalej uważali się za lud wybrany<br />
przez Boga i wciąż oczekiwali, że Pan wyzwoli ich od ziemskich wrogów. „Dlatego —<br />
kontynuuje prorok — z powodu was Syjon będzie zorany jak pole, Jeruzalem stanie się<br />
kupą gruzu, a góra świątyni zalesionym wzgórzem”. Wiersz 12. {WB 18.1}<br />
Prawie przez czterdzieści lat, od chwili, gdy Chrystus przepowiedział los Jerozolimy,<br />
Bóg opóźniał wykonanie swego wyroku. Wspaniała była cierpliwość Pana w stosunku do<br />
12
Change language