Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
kierowanym niezbożnymi żądzami. Potem zaś ci, którzy byli przyczyną zła, przypisywali je<br />
adwentystom. {WB 177.5}<br />
Pomimo że nazwisko Millera przyciągało tłumy mądrych i uważnych słuchaczy, to<br />
jednak w prasie religijnej nie wspominano o nim zbyt często, chyba że go ośmieszano lub<br />
oskarżano. Sędziwy mężczyzna, który porzucił wygody domowego ogniska i na własny<br />
koszt jeździł od miasta do miasta, z miejsca na miejsce, by w nieustającym trudzie<br />
zwiastować światu uroczyste ostrzeżenie przed nadchodzącym sądem, był szyderczo<br />
oskarżany jako fanatyk, kłamca i sprytny oszust. {WB 177.6}<br />
Rzucanie obelg na Millera, lżenie go wyzwiskami czy oczernianie wywoływało protest<br />
oburzenia nawet w prasie świeckiej. „Lekkomyślne i kpiarskie traktowanie sprawy o tak<br />
wielkiej doniosłości i brzemiennych skutkach — oświadczali ludzie poważni — to nie tylko<br />
urażanie uczuć jej propagatorów i obrońców, ale także ośmieszanie dnia sądu, drwienie z<br />
samego Boga i lekceważenie grozy Jego sądowego trybunału”. — Bliss 183. {WB 178.1}<br />
Faktyczny sprawca tego zła starał się nie tylko przeciwdziałać poselstwu o drugim<br />
adwencie, lecz także zniszczyć samego posłańca. Miller wykorzystywał prawdy biblijne do<br />
otwartego ganienia ludzkich grzechów i niepokojenia ich uśpionych w samozadowoleniu<br />
sumień. Nic więc dziwnego, że jego szczere i trafne, a jednocześnie ostre słowa rodziły<br />
wrogość. Jawny sprzeciw członków Kościołów ośmielał niższe warstwy ludu do posuwania<br />
się jeszcze dalej: wrogowie ułożyli plan pozbawienia go życia, gdy będzie opuszczał<br />
miejsce zebrania. Lecz wśród tłumu byli aniołowie, a jeden z nich, przybrawszy postać<br />
mężczyzny, uchwycił sługę Bożego za ramię i przeprowadził go przez wzburzony motłoch<br />
w bezpieczne miejsce. Jego dzieło nie skończyło się jeszcze. Szatanowi i jego posłańcom<br />
nie udało się zrealizować swych celów. {WB 178.2}<br />
Pomimo opozycji wrogów ruch przebudzenia adwentowego zataczał coraz szersze kręgi.<br />
Liczba nowo nawróconych, początkowo rzędu dziesiątek lub setek, wynosiła teraz tysiące.<br />
Kościoły tolerowały wierzących, którzy przyjęli nauki Millera, ale po pewnym czasie także<br />
przeciwko nim powstał duch wrogości i zaczęto coraz powszechniej stosować sankcje<br />
wobec osób podzielających jego poglądy. Widząc to Miller zwrócił się w swym piśmie do<br />
chrześcijan wszystkich wyznań, prosząc, by ci, którzy uważają jego nauki za fałszywe,<br />
udowodnili mu błędy na podstawie Pisma Świętego. {WB 178.3}<br />
„Czy wierzymy — pisał — w coś, co nie jest nakazane przez Słowo Boże, które, jak<br />
sami przyznajecie, jest regułą i to jedyną regułą naszej wiary i życia? Co uczyniliśmy, że<br />
ściągnęliśmy na siebie tyle jadowitych oskarżeń z ambon i prasy i daliśmy wam powód do<br />
wykluczenia nas (adwentystów) z waszych Kościołów? Jeżeli błądzimy, proszę wskażcie<br />
nam, w czym leży ten błąd, udowodnijcie na podstawie Pisma Świętego, że się mylimy. Już<br />
dosyć z nas drwiono, ale to nie może przekonać nas, że błądzimy; jedynie Słowo Boże może<br />
223
Change language