Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
ten cykl proroczy musi się skończyć 11 sierpnia 1840 roku, kiedy to można oczekiwać, że<br />
władza turecka w Konstantynopolu zostanie złamana. Wierzę, że tak właśnie się stanie”. —<br />
Josiah Litch, w: Signs of the Times and Expositor of Prophecy, 1 sierpień 1840. {WB<br />
177.1}<br />
Dokładnie w tym czasie Turcja przyjęła przez swych posłów ochronę ze strony wielkich<br />
mocarstw Europy, oddając się w ten sposób pod kontrolę narodów chrześcijańskich.<br />
Wydarzenie to było dokładnym wypełnieniem się przepowiedni. Gdy usłyszano o tym<br />
fakcie, wielu przekonało się, że zasady wykładu proroctwa, jakie przyjął Miller i jego<br />
towarzysze, są właściwe. Stało się to nowym bodźcem dla rozwoju ruchu przebudzenia<br />
adwentowego. Ludzie zajmujący wysokie stanowiska w nauce i społeczeństwie przyłączyli<br />
się do Millera, aby głosić to poselstwo, toteż od roku 1840 do 1844 dzieło szybko się<br />
szerzyło.24 {WB 177.2}<br />
William Miller posiadał dużą siłę umysłu pogłębioną przez rozmyślania i studia.<br />
Połączył te zdolności z mądrością nieba, uzyskaną przez duchowe obcowanie z jej Źródłem.<br />
Był człowiekiem o wypróbowanych wartościach, budzącym szacunek i uznanie tam,<br />
gdziekolwiek cenione były prawość charakteru i zalety moralne. Cechowała go płynąca z<br />
serca uprzejmość, związana z chrześcijańską pokorą i siłą panowania nad sobą, był życzliwy<br />
i uważny wobec wszystkich, gotowy wysłuchać sądów innych ludzi i rozważyć ich racje.<br />
Nie kierując się namiętnościami i porywami uczuć, oceniał wszystkie teorie i nauki według<br />
Słowa Bożego. Zdrowy rozsądek, jak również gruntowna znajomość Pisma Świętego<br />
pozwalały mu ujawniać wszelkie błędy i oszustwa. {WB 177.3}<br />
Mimo to jego działalność natrafiła na zawzięty opór. Podobnie jak w przypadku<br />
wcześniejszych reformatorów, prawdy, które głosił, nie były życzliwie przyjmowane przez<br />
większość religijnych przywódców. Ponieważ ci nie mogli poprzeć swego stanowiska<br />
dowodami z Pisma Świętego, musieli uciekać się do wypowiedzi z nauk ludzkich lub do<br />
tradycji ojców Kościoła. Ale Słowo Boże było jedynym świadectwem uznawanym przez<br />
głosicieli wiary adwentowej: „Biblia i tylko Biblia” — było ich hasłem. Ponieważ<br />
przeciwnicy nie posiadali dowodów z Pisma Świętego, zastąpili je drwinami i<br />
szyderstwami. Czas, środki i talenty zaprzęgnięto do oczerniania tych, których jedyną winą<br />
było to, że z radością oczekiwali powrotu swego Pana, dążyli do prowadzenia pobożnego<br />
życia i napominali innych, by się przygotowali na przyjście Chrystusa. {WB 177.4}<br />
Czyniono poważne wysiłki, aby odwrócić umysły ludzi od zagadnienia drugiego<br />
adwentu. Badanie proroctw odnoszących się do powrotu Chrystusa oraz końca świata<br />
przedstawiono jako coś, czego człowiek powinien się wstydzić i co właściwie jest<br />
grzechem. W ten sposób popularni wśród ludzi duchowni podkopywali wiarę w Słowo<br />
Boże. Ich nauki osłabiały wiarę ludzi i wielu czuło się usprawiedliwionych w postępowaniu<br />
222
Change language