Ukończenie Wyścigu_

oraz o potrzebie przygotowania się na nie. W kilku wielkich miastach działalność Millera
wywołała duże wrażenie na ludziach. Szynkarze rzucali swój handel i zamieniali bary na
miejsca spotkań, likwidowano domy gry. Niewierzący, deiści, uniwersaliści (głoszący
zbawienie wszystkich bez wyjątku ludzi), a nawet najbardziej zatwardziali wszetecznicy,
którzy od lat nie przestąpili progów Kościoła — wszyscy oni zmieniali swe życie. W
rozmaitych Kościołach w różnych dzielnicach miasta odbywały się prawie o każdej
godzinie dnia zebrania modlitewne. Nawet handlarze i kupcy zbierali się w południe na
modlitwę i pieśni pochwalne. Nie było żadnego przesadnego podniecenia ani egzaltacji,
panował natomiast uroczysty nastrój. Działalność Millera, podobnie jak i reformatorów,
przekonywała bardziej rozum i budziła raczej sumienie, niż pobudzała uczucia. {WB 175.4}
W roku 1833 Miller otrzymał od Kościoła baptystów, do którego należał, zezwolenie na
wygłaszanie kazań. Wielu kaznodziejów tego Kościoła było przychylnie nastawionych do
jego działalności i dzięki temu Miller mógł kontynuować swą misję. Bezustannie więc
jeździł i wygłaszał kazania, chociaż jego osobista praca ograniczała się tylko do Nowej
Anglii i stanów środkowych. Przez długie lata wszelkie koszty pokrywał z własnej kieszeni,
a i później nie otrzymywał tyle, aby zapłacić z tego za podróże do miejscowości, gdzie go
zapraszano. Jego publiczna praca nie przynosiła mu więc żadnych zysków, przeciwnie,
poważnie obciążyła jego majątek, który znacznie zmalał w tym okresie jego życia. Miller
był ojcem licznej rodziny, ale ponieważ wszyscy jej członkowie byli oszczędni i pracowici,
gospodarstwo wystarczało na ich i jego utrzymanie. {WB 175.5}
W roku 1833, dwa lata po rozpoczęciu przez Millera publicznego przedstawiania
dowodów na bliskie przyjście Chrystusa, pojawił się ostatni znak Jego powrotu. Jezus
powiedział: „Gwiazdy spadać będą z nieba”. Mateusza 24,29. Jan zaś, gdy w widzeniu
ujrzał wydarzenia zapowiadające dzień Pański, oświadczył: „I gwiazdy niebieskie spadły na
ziemię, podobnie jak drzewo figowe zrzuca figi swoje, gdy wiatr gwałtowny nim
potrząśnie”. Objawienie 6,13. Przepowiednia ta znalazła imponujące i sugestywne
wypełnienie w deszczu meteorytów, jaki miał miejsce w dniu 13 listopada 1833 roku. Było
to najrozleglejsze w swym zasięgu i najdziwniejsze spadanie gwiazd, jakie kiedykolwiek
zanotowano. „Cały firmament nad Stanami Zjednoczonymi pozostawał przez wiele godzin
w ognistym poruszeniu. Nigdy jeszcze od czasu pierwszych osiedleńców w tym kraju, nie
było takiego zjawiska na niebie, któremu jedna część ludności przyglądała się z wielkim
podziwem, a druga z nie mniejszym przerażeniem i trwogą”. „Wzniosłość i budzące lęk
piękno tego widoku do dziś pozostaje w pamięci wielu (...). Nigdy jeszcze nie padał na
ziemię tak gęsty deszcz, jak wówczas owe meteoryty, na wschodzie i zachodzie, na
południu i północy, wszędzie było je widać. Jednym słowem wydawało się, że całe niebo
jest w ruchu. Widowisko, jak je opisał prof. Sillman w swym «Dzienniku», było widoczne
w całej Północnej Ameryce (...). Przy całkowicie spokojnym i bezchmurnym niebie, od
godziny drugiej w nocy do białego rana trwała nieprzerwana gra świecących oślepiająco ciał
220