Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
królestwie, polecenie Zbawiciela brzmiało: „Na drogę pogan nie wkraczajcie i do miasta<br />
Samarytan nie wchodźcie. Ale raczej idźcie do owiec, które zginęły z domu<br />
Izraela”. Mateusza 10,5-6. {WB 173.2}<br />
„W połowie tygodnia zniesie ofiary krwawe i z pokarmów”. W roku 31 po Chr., tzn. w<br />
trzy i pół roku po chrzcie, Pan został ukrzyżowany. Wielka ofiara, złożona na Golgocie,<br />
zakończyła starotestamentowy system ofiarniczy, który przez cztery tysiące lat wskazywał<br />
na Baranka Bożego. Symbol znalazł swe urzeczywistnienie i składanie wszelkich innych<br />
ofiar miało się zakończyć. {WB 173.3}<br />
Siedemdziesiąt tygodni, czyli 490 lat przeznaczonych specjalnie dla Żydów, skończyło<br />
się w 34 roku po Chr. W tym czasie naród izraelski przypieczętował swe odrzucenie<br />
ewangelii wyrokiem Sanhedrynu nakazującym ukamienowanie Szczepana i prześladowanie<br />
wyznawców Chrystusa. Od tego momentu wieść o zbawieniu, ograniczona dotąd do narodu<br />
wybranego, zaczęła być głoszona całemu światu. Uczniowie, których prześladowanie<br />
zmusiło do ucieczki z Jerozolimy, „szli z miejsca na miejsce i zwiastowali dobrą nowinę”.<br />
„A Filip dotarł do miasta Samarii i głosił im Chrystusa”. Dzieje Apostolskie 8,4-5. Piotr,<br />
prowadzony przez Boga, przedstawił ewangelię setnikowi w Cezarei, bogobojnemu<br />
Korneliuszowi, a gorliwemu Pawłowi, zdobytemu dla wiary w Jezusa, powierzono zadanie<br />
zaniesienia radosnej nowiny „daleko do pogan”. Dzieje Apostolskie 22,21. {WB 173.4}<br />
Dotąd wszystkie szczegóły proroctwa wypełniły się nadzwyczaj dokładnie, a początek<br />
siedemdziesięciu tygodni ustalono bez żadnych wątpliwości na rok 457 przed Chr.,<br />
podobnie jak koniec tego okresu na rok 34 po Chr. Znając powyższe daty nietrudno jest<br />
ustalić koniec 2300 dni. Gdy siedemdziesiąt tygodni odejmiemy od 2300 dni pozostanie<br />
jeszcze 1810 dni. Zatem po zakończeniu 490 dni musi się wypełnić pozostałe 1810. Okres<br />
1810 lat, rozpoczęty w roku 34 po Chr., kończy się w roku 1844. Wobec tego cały okres<br />
2300 dni, opisany w Księdze Daniela 8,14, kończy się w tym właśnie roku. Po upływie tego<br />
wielkiego proroczego okresu, według oświadczenia anioła Bożego, świątynia „będzie<br />
oczyszczona” (wg ks. Wujka). A więc czas oczyszczenia świątyni, w którym — jak niemal<br />
powszechnie wierzono — miało nastąpić powtórne przyjście Chrystusa, był dokładnie<br />
podany. {WB 173.5}<br />
Miller i jego przyjaciele sądzili początkowo, że 2300 dni skończy się na wiosnę roku<br />
1844, jednak przepowiednia wskazuje na jesień tegoż roku.23 Niezrozumienie w tym<br />
punkcie przyczyniło się do tego, że ci, którzy przyjęli wcześniejszą datę powrotu Pana,<br />
przeżyli wiele rozczarowań. Wszystko to jednak nie osłabiło siły dowodu, że 2300 dni<br />
kończy się w roku 1844 i że wielkie wydarzenie określone jako oczyszczenie świątyni musi<br />
mieć wtedy miejsce. {WB 173.6}<br />
217
Change language