Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Anioł został posłany do Daniela w wyraźnym celu wytłumaczenia mu tego, co w<br />
widzeniu z ósmego rozdziału nie zostało wyjaśnione, a mianowicie wypowiedzi dotyczącej<br />
czasu. „Aż do wieczora i do poranku dni dwa tysiące trzysta, a będzie oczyszczona<br />
świątynia”. Po wezwaniu Daniela, by uważał na słowo i rozumiał widzenie, anioł<br />
powiedział: „Siedemdziesiąt tygodni zamierzono ludowi twemu i miastu twemu świętemu”.<br />
Słowo przetłumaczone tutaj „zamierzono” oznacza dosłownie „odcięto” lub „oddzielono”.<br />
Anioł objaśnia, że siedemdziesiąt tygodni, a więc 490 lat będzie odcięte jako przeznaczone<br />
dla Żydów. Ale od czego miały być one odcięte? Ponieważ 2300 dni były jedynym okresem<br />
czasu wymienionym w rozdziale ósmym, zatem owe 70 tygodni musiały być odcięte od<br />
tego właśnie okresu, stanowią więc część 2300 dni i oba okresy muszą mieć wspólny<br />
początek. Według stwierdzenia anioła 70 tygodni miało rozpocząć się z chwilą wydania<br />
rozkazu o odbudowie Jerozolimy. Gdyby udało się znaleźć datę wydania tego<br />
rozporządzenia, można by wtedy określić datę rozpoczęcia się wielkiego cyklu 2300<br />
dni. {WB 172.4}<br />
Dekret ten opisany jest w Księdze Ezdrasza 7,12-26. W ostatecznej formie został on<br />
wydany przez Artakserksesa w roku 457 przed Chr. W Księdze Ezdrasza 6,14 powiedziane<br />
jest jednak, że dom Pana w Jerozolimie zbudowano „według (...) zarządzenia królów<br />
perskich Cyrusa, Dariusza i Artakserksesa”. Ci trzej królowie wydali trzy dekrety z tym, że<br />
drugi stanowił potwierdzenie pierwszego, a trzeci uzupełnienie dwóch poprzednich. Ten<br />
ostatni był zatem najpełniejszą formą dekretu potrzebną dla określenia w proroctwie<br />
początku 2300 dni. Jeżeli rok 457 przed Chr. — rok ukazania się dekretu o odbudowie<br />
Jerozolimy w swym ostatecznym brzmieniu — przyjmiemy za czas wydania<br />
rozporządzenia, okaże się, że każdy szczegół przepowiedni, dotyczący siedemdziesięciu<br />
tygodni, znalazł w historii swe wypełnienie. {WB 172.5}<br />
„Od wyjścia słowa o przywróceniu i zbudowaniu Jeruzalem aż do Mesjasza wodza<br />
będzie tygodni siedem, potem tygodni sześćdziesiąt i dwa” — a więc razem 69 tygodni,<br />
czyli 483 lata. Dekret Artakserksesa zaczął obowiązywać na jesieni 457 roku przed Chr.<br />
Licząc od tego czasu, okres 483 lat kończy się jesienią roku 27 po Chr. Przepowiednia<br />
spełnia się właśnie w tym czasie. Słowo „Mesjasz” dosłownie znaczy „namaszczony”. Na<br />
jesieni roku 27 Chrystus został ochrzczony przez Jana i namaszczony Duchem Świętym.<br />
Apostoł Piotr świadczy, że Jezusa z Nazaretu namaścił Bóg „Duchem Świętym i<br />
mocą”. Dzieje Apostolskie 10,38. Zbawiciel także sam powiedział: „Duch Pański nade mną,<br />
przeto namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę”. Łukasza 4,18. Po przyjęciu<br />
chrztu w Jordanie z rąk Jana „przyszedł Jezus do Galilei głosząc ewangelię Bożą i mówiąc:<br />
Wypełnił się czas”. Marka 1,14-15. {WB 173.1}<br />
„Wszakże wzmocni przymierze wielom ich w tygodniu ostatnim”. Wspomniany tutaj<br />
„tydzień” jest ostatnim z siedemdziesięciu tygodni. Jest to siedem ostatnich lat z okresu<br />
przeznaczonego specjalnie dla Żydów. Gdy apostołowie wyszli rozgłaszać radosną wieść o<br />
216
Change language