Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
doszedł do wniosku, że czas przeznaczony na istnienie ziemi w jej obecnym stanie zbliża się<br />
do końca. {WB 171.1}<br />
„Inny rodzaj dowodów, które mnie mocno przekonały — powiedział — to chronologia<br />
Pisma Świętego (...). Zauważyłem, że przepowiedziane wydarzenia, które wypełniły się w<br />
przeszłości, miały miejsce w określonym z góry czasie, sto dwadzieścia lat przed potopem<br />
(1 Mojżeszowa 6,3), siedem dni, które go poprzedzały, oraz czterdzieści dni<br />
przepowiedzianego deszczu (1 Mojżeszowa 7,4), czterysta lat pobytu potomków Abrahama<br />
w obcym kraju (1 Mojżeszowa 15,13), trzy dni w snach podczaszego i piekarza (1<br />
Mojżeszowa 40,12-20), siedem lat we śnie faraona (1 Mojżeszowa 41,28-54), czterdzieści<br />
lat na pustyni (4 Mojżeszowa 14,34), trzy i pół roku głodu (1 Królewska 17,1; patrz Łukasza<br />
4,25), siedemdziesiąt lat niewoli (Jeremiasza 25,11), siedem lat we śnie Nebukadnesara<br />
(Daniela 4,13-16), siedem tygodni, sześćdziesiąt dwa tygodnie i jeden tydzień, co daje<br />
razem siedemdziesiąt tygodni przeznaczonych dla Żydów (Daniela 9,24-27) — wszystkie te<br />
wydarzenia, mające nastąpić w określonym czasie, były kiedyś jedynie proroctwem, lecz<br />
spełniły się zgodnie z przepowiedniami”. — Bliss, Memories of William Miller 74-<br />
75. {WB 171.2}<br />
Dlatego też, gdy studiując Biblię, odnalazł w niej rozmaite okresy czasu, które w jego<br />
rozumieniu sięgały aż do powtórnego przyjścia Chrystusa, potraktował je jako „uprzednio<br />
wyznaczone czasy”, które Bóg objawił swoim sługom. Mojżesz powiedział: „To, co jest<br />
zakryte, należy do Pana Boga naszego, a co jest jawne, do nas i do naszych synów po<br />
wieczne czasy”. 5 Mojżeszowa 29,28. Pan zaś oświadcza przez proroka Amosa: „Zaiste nie<br />
czyni Wszechmogący Pan nic, jeżeli nie objawił swojego planu swoim sługom,<br />
prorokom”. Amosa 3,7. Badacze Słowa Bożego mogą więc z całym spokojem liczyć na to,<br />
że w Biblii znajdą dokładnie określony czas najważniejszych wydarzeń, które mają mieć<br />
miejsce w historii ludzkości. {WB 171.3}<br />
„Byłem całkowicie przekonany — powiedział Miller — że «całe Pismo przez Boga jest<br />
natchnione i pożyteczne» (2 Tymoteusza 3,16), że «nie przychodziło nigdy z woli ludzkiej,<br />
lecz wypowiadali je ludzie Boży, natchnieni Duchem Świętym» (2 Piotra 1,21), i że zostało<br />
napisane «dla naszego pouczenia (...) abyśmy przez cierpliwość i przez pociechę z Pism<br />
nadzieję mieli». Rzymian 15,4. Uznałem, że chronologiczne części Biblii należą tak samo<br />
do Słowa Bożego i są tak samo warte poważnych badań, jak którekolwiek inne fragmenty<br />
Pisma Świętego. Doszedłem więc do wniosku, że w moich dążeniach zrozumienia tego, co<br />
Bóg w swym miłosierdziu uważał za wskazane oznajmić nam, nie mam prawa pominąć<br />
«okresów proroczych»”. — Tamże 75. {WB 171.4}<br />
Proroctwo, które najwyraźniej — jak sądził Miller — określa czas powtórnego przyjścia<br />
Chrystusa, znajduje się w Księdze Daniela 8,14: „Aż do wieczora i do poranku dni dwa<br />
tysiące trzysta, a będzie oczyszczona świątynia” (wg ks. Wujka). Postępując zgodnie z<br />
214
Change language